ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Η 2α Δεκεμβρίου θα μπορούσε να είχε περάσει στην Ιστορία ως η μέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Το 1804, στέφτηκε στο Παρίσι αυτοκράτορας της Γαλλίας, και έναν χρόνο αργότερα, το 1805, κατατρόπωσε στη Μάχη των Τριών Αυτοκρατόρων, τις συνασπισμένες δυνάμεις της Ρωσίας και της Αυστρίας, επιβάλλοντας τη δική του ηγεμονία στην Ευρώπη.
Η κατάληξη της διαδρομής του Ναπολέοντα βέβαια, εμπεριείχε την πτώση και εν συνεχεία της εξορία. «Γέννησε» ωστόσο την Ιερά Συμμαχία, από τον… Κίσινγκερ της εποχής του, τον Μέτερνιχ, ο οποίος κατάφερε να συνασπίσει όλες τις τότε γνωστές Μεγάλες Δυνάμεις, προκειμένου να αποτρέψουν τη μελλοντική εμφάνιση ενός άλλου Ναπολέοντα.
Ταυτόχρονα, επέβαλαν μια ηγεμονία του τρόμου και του πειθαναγκασμού στον τότε γνωστό κόσμο, αποτρέποντας την εκδήλωση κινημάτων, στο όνομα του αυτονόητου δικαιώματος κάθε λαού, στην αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία. Όπως συνέβη για παράδειγμα με την Ελληνική Επανάσταση, που ο Μέτερνιχ και η Ιερά Συμμαχία πολέμησαν λυσσωδώς, μέχρι που… δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά.
Η Ιστορία δεν φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη με τον Ναπολέοντα. Για τον πολύ απλό λόγο ότι συγγραφείς της Ιστορίας είναι παραδοσιακά οι νικητές, ενώ ο Ναπολέων ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης. Όπως δεν είναι τυχαία και η συναισθηματική ταύτιση του Βατερλό, με την έννοια μιας βαριάς και εκκωφαντικής ήττας. Για να «λοιδωρηθεί» στο πέρας των αιώνων, η ήττα του Ναπολέοντα. Εξαιτίας της οποίας διαμορφώθηκε εν πολλοίς ο κόσμος όπως τον ξέρουμε. Και, μεταξύ μας, δεν θα πρέπει… να μας αρέσει και πολύ.
Οι Γάλλοι απ’ την άλλη, διατήρησαν μια θέση στην καρδιά τους για τον Ναπολέοντα. Έστω κι αν ηγήθηκε πραξικοπήματος και στράφηκε κατά των «κεκτημένων» της Γαλλικής Επανάστασης. «Κεκτημένων» τα οποία είχε τσαλακώσει η ίδια η Γαλλική Επανάσταση, με τον ανταγωνισμό των «δελφίνων» που προσπάθησαν να κυριαρχήσουν ο ένας απέναντι στον άλλο. Από τον Νταντόν, μέχρι τον Ροβεσπιέρο.
Το ακόμη πιο συναρπαστικό με την προσωπική διαδρομή του Ναπολέοντα ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ανήλθε στην εξουσία σε ηλικία μόλις 30 ετών, το 1799. Όχι επειδή του απονεμήθηκε… κληρονομικά η εξουσία. Αλλά επειδή ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος της γενιάς των 30άρηδων, που κατάφερε να εμπνεύσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι προηγούμενες από εκείνον γενιές, να… κάνουν στην άκρη. Μια «παράκαμψη γενιάς», εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ως παράδειγμα μέχρι και τις μέρες μας.
