ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ
Η στρατηγική της χώρας εδώ και 50 χρόνια, την οποία οραματίστηκε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, είναι η ενσωμάτωσή της στην Ευρώπη.Σφραγίστηκε δε μέχρι τώρα με τρία σημαντικά γεγονότα .
Τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρώπη των έξι, την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα των εννέα και τέλος με τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη.
Όλοι οι ηγέτες της φιλελεύθερης παράταξης έχουν τονίσει με έμφαση τη θέληση για ενεργό συμμετοχή της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και έχουν υποστηρίξει με θέρμη τις προσπάθειες για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Πρόσφατα ο πρόεδρος της Ν.Δ, Αντώνης Σαμαράς, υπενθύμισε την αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη Ευρωπαϊκή στρατηγική της Ελλάδας.
Άρα, η αντιμνημονιακή πολιτική την οποία ακολουθεί εδώ και 18 μήνες η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καμία σχέση με στρατηγική εξόδου από το ευρώ ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς δεν βρίσκεται σε αντίθεση με τη βασική στρατηγική επιλογή. Αυτό αποτελεί ένα δεδομένο το οποίο θα πρέπει να επικοινωνείται με σταθερότητα προς κάθε κατεύθυνση.
Επειδή γράφονται και λέγονται σχετικές ανακρίβειες, είναι απαραίτητο να προσεγγιστεί το ουσιαστικό περιεχόμενο της αντιμνημονιακής πολιτικής την οποία ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία το τελευταίο διάστημα, μακριά από επιφανειακές αναλύσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ο σταθερός βηματισμός προς τον κύριο στόχο είναι το ζητούμενο.
Η αντιμνημονιακή πολιτική είναι καταρχάς και μερικώς, πολιτική απάντηση στη θολή στρατηγική παραπλάνησης και την εκβιαστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ η οποία επέβαλε την Τρόικα.
Κυρίως όμως είναι μια άλλη πρόταση οικονομικής στρατηγικής και οικονομικής πολιτικής τονίζοντας την έλλειψη συνολικής στρατηγικής του μνημονίου, η οποία απορρίπτοντας το περιεχόμενο της αποπληθωριστικής πολιτικής, στοχεύει στο «δικαίωμα» της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και στη διατήρηση της ελπίδας για την ελληνική κοινωνία και την αυτοπεποίθηση του Έλληνα.
Η αντιμνημονιακή πολιτική τόνισε τα τραγικά λάθη –ερασιτεχνικά ή εσκεμμένα- της προεκλογικής περιόδου και του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Έχουν καταγραφεί πλέον στη συνείδηση του λαού η φράση «λεφτά υπάρχουν», ο «Τιτανικός», η «άρνηση» δανεισμού 25 δις τον Ιανουάριο του 2010, η παντελής έλλειψη διαπραγμάτευσης για την υπογραφή της συμφωνίας καθώς και η προχειρότητα με την οποία έγιναν όλες οι διαδικασίες μέχρι τη σύνταξη των κειμένων της συμφωνίας.
Κυρίως όμως –και σε αυτό θα πρέπει να σταθούμε- προβλέποντας με ακρίβεια το αδιέξοδο των μέτρων της οικονομικής πολιτικής, αντιπρότεινε μία διέξοδο για την καταπολέμηση της ύφεσης, για τη διαχείριση της κρίσης, για την ανάπτυξη ώστε να διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα και για να μην καταρρακωθεί περισσότερο η ελληνική κοινωνία.
Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της στρατηγικής σημασίας της αντιμνημονιακής πολιτικής.
Δυστυχώς οι θέσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαιώθηκαν.
Τα μέτρα βάθυναν την ύφεση και η ύφεση επιδείνωσε το έλλειμμα.
Οι ευρωπαίοι εταίροι μας και οι υπεύθυνοι της Τρόικα παραδέχονται πλέον ότι δεν είχαν υπόψη τους όλα τα δεδομένα της ιδιαιτερότητας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Γι’ αυτό το λόγο έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους. Πρέπει επίσης ν’αναφερθεί ότι διακριτικά υπενθυμίζουν ,ότι δεν συμφωνούσαν με τις κυβερνητικές επιλογές για το μείγμα της οικονομικής πολιτικής – υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι δεν μπορούσαν να παρέμβουν – ενώ δείχνουν εκνευρισμό για την μεγάλη αναποτελεσματικότητα και τις καθυστερήσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Επίσης, τονίζουν τις αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή για τις γενικές και οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας εντάσσεται σε μία ευρύτερη στρατηγική ανάπτυξης, στηριζόμενη στα αποτελέσματα παρότρυνσης της μεγέθυνσης του ιδιωτικού τομέα και σε ένα διαφορετικό πνεύμα προσέγγισης για έξοδο από τη κρίση (πλησιέστερο στο πνεύμα το οποίο εμπνέει την πολιτική των Η.Π.Α). Δημιουργία της απαραίτητης ρευστότητας, ώστε να ενισχυθεί η οικονομία, και τόνωση της αναπτυξιακής προσπάθειας μέσω κυρίως εγγυήσεων κρατικών ομολόγων, είναι το κυριαρχούν πνεύμα της οικονομικής πολιτικής στις Η.Π.Α.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές του 2011 για τη δημιουργία ευρωομολόγου ως μέσον για την αποτελεσματική διαχείριση του χρέους και για την δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης , αποτελεί πρόταση μη περιοριστικής αντιμετώπισης για την πορεία της οικονομίας, εν αντιθέσει με την περιοριστική, αντιπληθωριστική πολιτική η οποία κυριαρχεί στην Ευρωζώνη υπό τη καθόδηγηση της Γερμανίας.
Η υιοθέτηση εκ μέρους της Τρόικα τον Φεβρουάριο του 2011 των προτάσεων της Νέας Δημοκρατίας για ιδιωτικοποιήσεις, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα δείγμα μερικής προοδευτικής αποδοχής εκ μέρους της, της γενικότερης αναπτυξιακής στρατηγικής της ,σε αντιδιαστολή με την έλλειψη εμφανούς αναπτυξιακής στρατηγικής του μνημονίου 1.
Η διορατικότητα της ηγεσίας της Ν. Δ. δεν εντοπίζεται μόνο στην πρόβλεψη για το αδιέξοδο της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα. Περιλαμβάνει και τις εξελίξεις –κυρίως στην Πορτογαλία αλλά και την Ισπανία οι οποίες το τελευταίο χρονικό διάστημα ζητούν περισσότερο χρόνο για τη «προσαρμογή» και μέτρα για ανάπτυξη και την εξισορρόπηση των εμπορικών ελλειμμάτων.
Στην «υψηλή ηγεσία» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπάρχει μεγάλη κινητικότητα τελευταία , σχετικά με την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και την προστασία του ευρώ. Στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας βρίσκεται η «ανταλλαγή» περισσότερης αυστηρότητας (στους δημοσιονομικούς στόχους) για μεγαλύτερη ευελιξία στη δημιουργία ρευστότητας(από τον EFSF) και την αποτελεσματικότερη διαχείριση του κρατικού χρέους, ώστε να ελεγχθεί η έντονη πίεση των αγορών.
Σύμμαχος στην αναπτυξιακή στρατηγική της Ελλάδος αντικειμενικά είναι η Νότια Ευρώπη (κυρίως Πορτογαλία και Ισπανία, αλλά και η Ιταλία) και η μακροπρόθεσμη ανάγκη για καλύτερη εξισορρόπηση στις εμπορικές συναλλαγές με το Βορρά βασισμένη στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
Μια ουσιαστική βελτίωση της αξιοπιστίας της Ελλάδας , μπορεί να προσελκύσει και την παραδοσιακή στήριξη της Γαλλίας . Η απομάκρυνση από την πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος απογύμνωσε τη Γαλλική στρατηγική έναντι της στρατηγικής της κας Μerkel είναι σίγουρα το πρώτο βήμα σ’αυτή τη κατεύθυνση.
Από την οπτική γωνία της αναπτυξιακής προοπτικής μέχρι τώρα η αντιμνημονιακή πολιτική έχει πετύχει:
1) την απομάκρυνση του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία
2) και την προοδευτική συνειδητοποίηση εκ μέρους των εταίρων μας και της Τρόικα της λανθασμένης πολιτικής και την εν μερική αποδοχή της αναπτυξιακής πρότασης της Νέας Δημοκρατίας.
Η περίοδος μέχρι τον Ιούνιο του 2012 είναι ιδιαίτερα σημαντική για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας, ως αποτέλεσμα της υλοποίησης των απαραίτητων μέτρων σχετικά με τη μείωση του δημόσιου τομέα, το άνοιγμα των αγορών , την απελευθέρωση των υπηρεσιών και την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.
Η αποφασιστικότητα της Ελλάδας για την παραμονή στο ευρώ ,το επόμενο διάστημα, θα μπορέσει να δώσει τη δυνατότητα από τον Ιούνιο του 2012 και μετά για κάποια μορφή αναδιαπραγμάτευσης για την οικοδόμηση του αναπτυξιακού δρόμου της Ελλάδας.
