ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει με προφανή έκπληξη ότι οι Γάλλοι Σοσιαλιστές… έχουν φωνή. Με αφορμή φυσικά τη δημόσια παρέμβασή τους, δια του εκπροσώπου Τύπου τους, στις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τον διαβρωτικό, κατ’ εκείνους, ρόλο της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, που κάθε άλλο παρά υπηρετούν με τις πρωτοβουλίες τους το όραμα της πολιτικής ολοκλήρωσης και ενοποίησης της ηπείρου.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας δεν παρέλειψε να αφιερώσει και ορισμένους εξόχως υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς στον Νικολά Σαρκοζί, παρομοιάζοντάς τον εμμέσως με τον Τόνι Μπλερ, και τον… αυτοκόλλητο ρόλο που είχε ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ως διαρκής σύμμαχος δυο Αμερικανών Προέδρων, του Μπιλ Κλίντον και τους Τζορτζ Μπους του νεώτερου.
Όσα λένε οι Σοσιαλιστές, προφανώς και βρίσκουν δεκτικό ακροατήριο, σε πολιτικούς χώρους πολύ ευρύτερους σε σχέση με την ιδεολογική γειτονιά τους. Υπάρχει ωστόσο ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Ελάχιστοι πιστεύουν πραγματικά ότι ο Φρανσουά Ολάντ, δηλαδή ο υποψήφιος τον οποίο θα στηρίξει το Σοσιαλιστικό Κόμμα στις προεδρικές εκλογές της προσεχούς άνοιξης στη Γαλλία, διαθέτει την ηγετική προσωπικότητα ώστε… να επιβληθεί στην Άνγκελα Μέρκελ.
Και να χαράξει μια διαφορετική πορεία για τη Γαλλία, επομένως και τον γαλλο-γερμανικό άξονα, πάνω στον οποίο στηρίζονται όλες οι στρατηγικές και οι οδικοί χάρτες για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα μέλλον, βαρύ και ασήκωτο, όπως ακριβώς είναι και τα… γερμανικά.
