ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα, ενώ ταυτόχρονα η Ιταλία κλονίζεται, είναι επιτακτική ανάγκη ο σχηματισμός μιας ισχυρής κυβέρνησης, ανεξάρτητα από το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών.
Προφανώς οι έχοντες την ευθύνη σχηματισμού της κυβέρνησης, δεν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Δίνουν περισσότερη σημασία στο πολιτικό κόστος, γεγονός που μοιραία θα αποβεί σε βάρος της όποιας δυναμικής αναπτύχθηκε όταν ελήφθη η απόφαση για μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Και μόνο η αναμονή, λόγω της δυστοκίας που παρουσιάστηκε ως προς το πρόσωπο που θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, προδικάζει και τη τύχη που θα έχει αυτή η κυβέρνηση. Θα είναι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ένα σχήμα ανάγκης προκειμένου να πάρει(;) τα λεφτά και μετά να οδηγήσει σε εκλογές. Προσέξτε όμως που ελλοχεύει ο κίνδυνος. Να πάμε σε εκλογές αποδοκιμασίας- εκ μέρους του εκλογικού σώματος- έναντι όλου του πολιτικού συστήματος. Διότι πολύ απλά, όταν οι πολιτικοί δεν θέλουν να «λερωθούν», μένοντας εκτός κυβέρνησης, για ποιο λόγο να τους εμπιστευθούν οι πολίτες στη συνέχεια;
Είναι προφανές ότι όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη να στηρίξεις μια κυβέρνηση- είτε συμμετέχοντας με εξωκοινοβουλευτικά στελέχη είτε με κοινοβουλευτικούς- καθίστασαι εκ των πραγμάτων συνυπεύθυνος των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών που θα πάρει αυτή η κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια του χρόνου άσκησης των καθηκόντων της. Συνεπώς οι εκλογές θα κρίνουν και αυτή την παράμετρο, όπως και εκείνους που ενώ ζητούσαν μετ επιτάσεως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αρνήθηκαν στη συνέχεια να συμμετάσχουν.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι, αυτή η κυβέρνηση έπρεπε να εκπέμψει ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα, τόσο προς το εσωτερικό της χώρας όσο-κυρίως- και προς το εξωτερικό. Οι «καθηγητές» και οι «προσωπικότητες», μπορεί να έχουν λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα ή επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία αντίστοιχα, αλλά δεν είναι πολιτικοί. Η κοινωνία –καλώς ή κακώς- έχει αποδώσει συγκεκριμένους ρόλους και όταν διαπιστώσει ότι δημιουργείται κενό, τότε με φυσικό τρόπο φροντίζει να το καλύπτει. Στην προκειμένη περίπτωση ανέμενε οι πολιτικοί να κάνουν τη δουλειά τους. Αν η κοινωνία ήθελε να κυβερνούν τραπεζίτες, καθηγητές και τεχνοκράτες, δεν θα είχε ανάγκη τους πολιτικούς. Αυτό τους πέρασε από το μυαλό;
