ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Μέγαρο Μαξίμου είχε έντονο το δραματικό στοιχείο. Εύλογο, από τη στιγμή που ένας Πρωθυπουργός ανακοινώνει στους πολίτες την παραίτησή του. Έστω κι αν δεν χρησιμοποίησε ποτέ, αυτή την «απαγορευμένη» λέξη.
Ο πολιτικός επίγονος του παπανδρεϊσμού, γνώριζε βαθιά μέσα του ότι η συγκεκριμένη εμφάνισή του σηματοδοτεί το τέλος εποχής, όχι μόνο για τη δική του πρωταγωνιστική σταδιοδρομία, αλλά πιθανότατα και για το «τζάκι» το οποίο εκπροσωπεί.
Η ομιλία του ωστόσο, δεν είχε χαρακτήρα… αποχαιρετισμού. Αντιθέτως, τοποθετήθηκε εθνικά, μίλησε με προοπτική μέλλοντος, σε πρώτο ενικό, και έστειλε το μήνυμα ότι… θα είναι εδώ.
Ένα μήνυμα που δεν αφορά τόσο τους πολιτικούς, όσο τους εσωκομματικούς αντιπάλους του. Με τη σημερινή ομιλία του, ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκαθάρισε ουσιαστικά ότι παραμένει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και δεν εκχωρεί το δικαίωμα της επίσημης εκπροσώπησης του Κινήματος, σε κανέναν άλλο. Δελφίνο ή… σύμμαχο.
Η παραπάνω εξέλιξη έχει ιδιαίτερη σημειολογία για το ενεργό πολιτικό και στελεχιακό δυναμικό ενός κόμματος που, βλέπει την εξουσία να ξεγλιστράει από τα χέρια του. Και να οδηγείται σε στρατηγικών διαστάσεων και εκκωφαντική ήττα, όποτε κι αν στηθούν κάλπες. Εφόσον δεν έχει αλλάξει μέχρι τότε αρχηγό. Και, από όσο φαίνεται, ο αρχηγός δεν αλλάζει.
