ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Για κάποιους το μέλλον, του οποίου τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ταυτίζονται με την πρόοδο, είναι συνυφασμένο με το μέλλον των κομματικών σχηματισμών.
Γι αυτούς ο χρόνος προσδιορίζεται με σημείο εκκίνησης την μεταπολίτευση. Για κάποιους άλλους το μέλλον, είναι η τεχνολογία και η γνώση που υπερβαίνουν κόμματα και ιδεολογίες, αλλά συμπεριλαμβάνει τις ιστορικές κατακτήσεις(επιστημονικές, κοινωνικές) του ανθρώπου.
Για τους πρώτους ο χρόνος είναι αντίπαλος. Για τους δεύτερους πρόκληση. Σε κάθε περίπτωση τρέχει με ταχύτητες που δημιουργούν νέα δεδομένα και μεταβάλλουν διαρκώς τις συνθήκες της μετάβασης στο μέλλον. Η προσαρμογή σ’ αυτούς τους ρυθμούς είναι δύσκολη, όταν μάλιστα χρειάζεται ταυτόχρονα η κοινωνία να ξανασκεφθεί το ρόλο της.
Είναι προφανές ότι η εποχή που διανύουμε, δεν είναι αναγνώσιμη με μεθόδους και πρακτικές που χρησιμοποιούσαμε ακόμα και πριν από μερικά μόλις χρόνια. Τα νέα «εργαλεία» προκειμένου να αναγνωσθούν οι εξελίξεις που προετοιμάζουν το μέλλον, είναι η βαθιά γνώση των νέων τεχνολογιών και η πρόσβαση στις πηγές πληροφόρησης. Αυτά μας οδηγούν να σκεφθούμε διαφορετικά την πολιτική.
Εν προκειμένω για να έχει μέλλον το μέλλον, το «κλειδί» είναι η προοδευτική σκέψη, η οποία δεν αποτελεί ή δεν θα πρέπει να αποτελεί προνόμιο της Αριστεράς. Για να γίνει όμως αυτό, είναι αναγκαίο οι δυνάμεις του κεντρώου πραγματισμού, δηλαδή του πολιτικού φιλελευθερισμού, μαζί με τις δυνάμεις της δημοκρατικής Δεξιάς, να επιταχύνουν το βηματισμό τους. Κι αυτό προϋποθέτει να απαλλαγούν από το «φορτίο» των αγορών.
Το μέλλον για να έχει μέλλον, χρειάζεται μια κοινωνία που θα περιορίσει τις καταναλωτικές της ανάγκες, αλλά παράλληλα θα αυξήσει το επίπεδο μόρφωσης, γνώσης και κυρίως προσβασιμότητας στις πηγές πληροφόρησης. Όλα αυτά όμως είναι πολιτική. Γιατί όλα αυτά δεν θα έχουν νόημα εφόσον η πρόοδος δεν συνδεθεί με τη Δημοκρατία, η παραγωγικότητα με τη γνώση της πληροφορίας και οι νέες τεχνολογίες με την ελευθερία.
