ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η Ελλάδα ετοιμάζεται να περάσει στην αίθουσα υποδοχής της ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση)- εκεί γύρω στα μέσα Ιουλίου του ’79- και ασφαλώς τα ξένα ΜΜΕ αναζητούν να συνομιλήσουν με προσωπικότητες, προκειμένου να έχουν μια αίσθηση του κλίματος που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία για την είσοδο της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η Γερμανική τηλεόραση απευθύνεται στον Μάνο Χατζιδάκι, τον οποίον ερωτούν αν αισθάνεται Έλληνας ή περισσότερο Ευρωπαίος. Εκείνος, χωρίς να πολυσκεφθεί απαντά, «Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος». Και πριν προλάβει ο δημοσιογράφος να ζητήσει «διευκρίνιση», συμπληρώνει ότι, υπό την προϋπόθεση πως θα νιώσει και Ευρωπαίος εφόσον, «αυτό συμπεριλαμβάνει και την ελληνικότητά μου».
Και η ιθαγένειά σας, έρχεται η επόμενη ερώτηση από έναν άλλον δημοσιογράφο προερχόμενο από το Μεγάλο Δουκάτο. «Αν με εξουθενώσετε όχι», απαντά εκείνος σπεύδοντας με το γνωστό ύφος του να προσθέσει πως, «θα με ενδιαφέρει όσο ενδιαφέρει έναν φυλακισμένο στο Άουσβιτς, αν είναι απόγονος του Μεγαλέξανδρου ή του μεγάλου Τζέκινς Χαν. «Αν πάλι, συνέχιζε, μείνω ελεύθερος η ελληνική μου ιθαγένεια θα είναι μια πραγματικότητα που δεν θα είμαι σε θέση να αρνηθώ, έτσι καθώς θα είναι συνυφασμένη με τη γλώσσα και με την προσωπική μου ιστορία».
«Ελπίζω, κατέληγε, για τους επερχόμενους, (να μας κυβερνήσει) μια δημογεροντία του πνεύματος και όχι η αγία και αποστολική οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκεστάιν». Δυστυχώς μετά από 30 χρόνια οι φόβοι του επιβεβαιώνονται με τον πλέον τραγικό τρόπο για την Ευρώπη και την Ελλάδα.
