ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Ο Μίμης Ανδρουλάκης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση δημοσίου προσώπου. Όχι απλώς και μόνο πολιτικού, καθώς επί σειρά ετών βρίσκεται στην επικαιρότητα, με τις «παρένθετες» ιδιότητες του συγγραφέα και του δημοσιογράφου. Πάντοτε όμως με το θάρρος της γνώμης του, και με έναν λόγο που ανατροφοδοτεί… θύλακες αντίστασης.
Αποτελεί επίσης εξαίρεση σε εκείνους με τους οποίους μεγαλώσαμε, κοντεύουμε να… γεράσουμε, και εξακολουθούν να επηρεάζουν την πορεία της χώρας. Ο Μίμης δεν έμεινε καθηλωμένος και στατικός. Προχώρησε τη σκέψη του και φρόντιζε να ανανεώνει την «αφήγηση» στην οποία κατέληγε κάθε φορά.
Όσα είπε χθες, περί «απώλειας της νομιμοποίησης» για την Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, δεν ξενίζουν φυσικά κανέναν. Γιατί, αν από κάποιον θα περίμενε κανείς να είναι τόσο «καίριος», αυτός είναι ο Μίμης Ανδρουλάκης.
Εκείνο που ξενίζει είναι ότι ο άλλοτε θεωρητικός της Ανανεωτικής Αριστεράς, δεν προχωρεί πιο μακριά τη συλλογιστική του. Δεν φτάνει επί του πρακταίου. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ουδέτερο θεατή, ή και κριτή έστω όσων συμβαίνουν γύρω μας, με ευθύνη και υπαιτιότητα της Κυβέρνησης που στηρίζει. Ήρθε στο ΠΑΣΟΚ για τον Γιώργο Παπανδρέου. Σε κάποια στιγμή λοιπόν… τον πίστεψε. Και τον στήριξε.
Επομένως, έχει προσωπικό φορτίο ευθύνης. Βεβαρημένο. Που προφανέστατα τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Και αντιδρά με ψυχολογία ελεύθερου σκοπευτή.
Με αποτέλεσμα, να αδικεί τον εαυτό του. Γιατί είναι στο χέρι του να συνταιριάξει λόγια και πράξεις. Να αποδείξει ό, τι εννοεί όσα λέει. Να πει το δικό του mea culpa, για τον… πολιτικό αποπροσανατολισμό εξαιτίας του οποίου εντάχθηκε και ο ίδιος στο ΠΑΣΟΚ: Να αποσύρει τη στήριξή του από την Κυβέρνηση. Να μην ψηφίσει τα νομοσχέδια που θα έρθουν στη Βουλή. Να συμβάλλει στο να… αναπνεύσει και πάλι η χώρα.
