ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η οργή μιας κοινωνίας που βλέπει να επιχειρούν να της αφαιρέσουν ακόμη και την εθνική υπερηφάνεια, είναι απολύτως δικαιολογημένη, εξηγήσιμη, και φυσικά κατανοητή.
Μόνο που, με εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, με τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να οδηγήσει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Η Ελλάδα του 2011 είναι μια χώρα στα όριά της. Όσοι έζησαν την περίοδο του Πολυτεχνείου, το 1974, δυσκολεύονται να μην εντοπίσουν ομοιότητες με τα γεγονότα που οδήγησαν στη Μεταπολίτευση.
Μιλώντας με αμιγώς πολιτικούς όρους, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα μιας Νέας Μεταπολίτευσης. Έστω και με «κουρεμένα» όνειρα και διάθεση για μάχη, οι Έλληνες χαράσσουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Που υπερβαίνουν κόμματα και παρατάξεις. Ξεπερνούν πεπερασμένα χρονικά όρια. Ταξιδεύουν το βλέμμα τους στο μέλλον. Ένα μέλλον το οποίο θέλουν να προετοιμάσουν από τώρα.
Αυτή η «επόμενη Ελλάδα», δεν μπορεί να δομηθεί σε διχαστικά πλαίσια. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την επικράτηση των άκρων, του λαϊκισμού και των κραυγών, έναντι της σύνεσης, της ψυχραιμίας, της δέσμευσης για αλλαγή. Η αγανάκτηση θα πρέπει να γίνει ειρηνική επανάσταση.
Όπως το είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι, «πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε». Να ξεκινήσουμε λοιπόν από τον εαυτό μας. Τη νοοτροπία μας. Τη συμπεριφορική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας. Την οριοθέτηση καινούριων προτεραιοτήτων.
Η συγκυρία που έχουμε μπροστά μας φαντάζει ιδανική. Για να απαλλαγούμε από το παλιό και το φθαρμένο. Να δώσουμε χώρο και χρόνο σε νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, νέα κοινωνικά ρεύματα. Να παραμερίσουμε το «δήθεν» και τους αδιόρθωτους θιασώτες του.
Η «επόμενη Ελλάδα» θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος τους καθωσπρεπισμούς. Όχι όμως και να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Χρειαζόμαστε σταθερές. Ιδεολογικές, πολιτικές, ηθικές. Χρειαζόμαστε εθνικές σταθερές. Και να μην διολισθήσουμε σε εθνική άνοια. Να μην ξεχάσουμε το παρελθόν, ώστε να έχουμε και μέλλον.
