ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Καταφέραμε και πάλι να γίνουμε πρώτο θέμα στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Οι δέκτες των τηλεοράσεων και οι οθόνες των υπολογιστών… γέμισαν Αθήνα, γέμισαν Ελλάδα, γέμισαν εικόνες επιχείρησης βίαιης καταστολής ακόμη και απέναντι σε… υποψία κοινωνικής εξέγερσης.Σε σχέση με το παρελθόν, ακόμη και σε σχέση με το διακύβευμα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και αφαίμαξης των ονείρων και των οραμάτων ενός ολόκληρου λαού, οι πολίτες που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα δεν συνιστούσαν ούτε “μέγα πλήθος”, ούτε “μέγα πάθος”.
Ήταν απλώς ο πρόλογος της αμφισβήτησης, μια… υποψία κοινωνικής εξέγερσης, απόλυτα δικαιολογημένης, εξηγήσιμης και κατανοητής. Εκεί θα έπρεπε να είμαστε όλοι. Το παρόν αλλά και το μέλλον αυτού του τόπου.
Και όμως… Σε μια διαδήλωση που δεν έδειχνε ότι θα άνοιγε ούτε μισό ρουθούνι, οι αστυνομικές δυνάμεις, προφανώς μετά από σχετικές εντολές της πολιτικής ηγεσίας, μια μόλις μέρα μετά την επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στη ΓΑΔΑ, έδωσαν μια πρώτη γεύση της… ήπιας προσαρμογής στο «κούρεμα» που επιφυλάσσουν για την Ελλάδα οι δανειστές μας.
Οι εικόνες βίας έφτασαν μέχρι το σαλόνι των δανειστών. Όχι ότι μπορεί να προσδοκά κανείς βάσιμα σε διαφορετικές συμπεριφορές, αλληλεγγύης, σύνθεσης, συναντίληψης και συνεννόησης. Ας καταλάβουν τουλάχιστον ότι ακόμη και στους λαούς που λεηλατούνται, όπως συμβαίνει με τη νεώτερη Ελλάδα, υπάρχουν και όρια. Δεν μπορείς να ισοπεδώνεις την προσωπικότητά τους.
