ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Δεν είναι φυσικά κολακευτική διαπίστωση για την Ελλάδα, το γεγονός ότι εδώ και τριάντα χρόνια, η… ιστορία της ζωής μας αφορά ένα κόμμα, έστω κι αν αυτοπροβλήθηκε ως κίνημα. Πόσο μάλλον… μια οικογένεια.
Το ΠΑΣΟΚ και ο παπανδρεϊσμός συνέδεσαν καθοριστικά το ιστορικό αποτύπωμά τους με την εξέλιξη της εθνικής διαδρομής, από το 1981, μέχρι και σήμερα. Από την Αλλαγή στον εκσυγχρονισμό, από εκεί στο «λεφτά υπάρχουν», και τελικά στο Μνημόνιο και την εθνική χρεοκοπία.
Μια διαδρομή που φυσικά θα αποτελέσει ερέθισμα για διαβούλευση, για τον ιστορικό του μέλλοντος, ο οποίος και θα κληθεί να θέσει το καίριο ερώτημα: Πως… παραπλανήθηκαν έτσι οι Έλληνες;
Το αποτελέσμα της εθνικής παραπλάνησης, την οποία ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την υπόσχεση μιας Αλλαγής που ούτε ο ίδιος δεν είχε σκοπό να εφαρμόσει, είναι η οριακή ισορροπία της Ελλάδας στο τεντωμένο σχοινί των διεθνών συμφερόντων, και της οικονομικής πλέον χρεοκοπίας. Μια Ελλάδα που ξέχασε να διεκδικεί, επειδή το ΠΑΣΟΚ την έμαθε να μην σκέφτεται.
Η Ιστορία βέβαια, έχει τον δικό της, μοναδικό τρόπο, να δείχνει την πραγματικότητα, ακόμη και όταν μια κοινωνία-θεατής διστάζει να την παραδεχτεί σε όλη την έκτασή της. Η χθεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος ήταν μια… παπανδρεϊκή συγκέντρωση. Μέγα πλήθος, μέγα πάθος, που θα έλεγε και ο Γέρος της Δημοκρατίας.
Φυσικά, ο σημερινός παπανδρεϊσμός γεμίζει τις πλατείες για τον… λάθος λόγο. Ενώ ο Ανδρέας το έκανε, υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Σήμερα, ο Γιώργος γεμίζει τις πλατείες, από όλους εκείνους που ζητούν όσα τους έταξε το διαχρονικό ΠΑΣΟΚ. Κυρίως, ζητούν πίσω την αξιοπρέπεια μιας χώρας και ενός λαού.
