Στις αρχές του 2010, με την παγκόσμια οικονομική κρίση όχι απλά να χτυπάει την πόρτα της Ελλάδας, αλλά να απειλεί να την γκρεμίσει, η Κίνα και η Ρωσία προσφέρθηκαν να επενδύσουν στη χώρα μας, συμβάλλοντας έτσι στην ανακούφιση του δημοσιονομικού αδιεξόδου, κα στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση συνθηκών αναπτυξιακής προοπτικής.
Τότε όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ό, τι… δεν καταλάβαινε. Η Ελλάδα επέδειξε απρόσμενη έλλειψη διορατικότητας και κοινής λογικής, και οδηγήθηκε «δεμένη χειροπόδαρα» στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της τρόικας. Τα υπόλοιπα τα ζούμε ως εθνική τραγωδία, μέχρι και τις μέρες μας.
Σήμερα, και ενώ οι διαπραγματεύσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους τραπεζίτες στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών κορυφώνονται, ο Νικολά Σαρκοζί ηγείται μιας στρατηγικής που… ανοίγει δρόμο εκεί όπου δεν υπάρχει.
Ο Γάλλος Πρόεδρος εμφανίζεται αποφασισμένος να αναλάβει πρωτοβουλία, προκειμένου να προσελκύσει οικονομική βοήθεια από την Κίνα προς την ευρωζώνη, μέσω ενός μηχανισμού ο οποίος θα είναι συνδεδεμένος με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε θα ταξιδέψει στην Κίνα ο επικεφαλής του EFSF Κλάους Ρέσλινγκ, προκειμένου να διερευνήσει τις πιθανότητες που υπάρχουν για μια τέτοια στρατηγική συμφωνία. Η εμπλοκή των Κινέζων θα αποκτήσει έτσι θεσμικό περιεχόμενο, και ενώ έχουν ήδη αγοράσει μέσω ομολόγων, χρέος χωρών όπως της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας.
Στην πιο δύσκολη στιγμή της, η Ευρώπη στρέφεται για βοήθεια στην Κίνα. Την βοήθεια της οποίας είχε… απορρίψει ο Γιώργος Παπανδρέου, προτού η κρίση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί κόλαφο πολιτικής αποδοκιμασίας του Πρωθυπουργού, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το περιεχόμενό τους.
