Λένε ότι η ψυχή ενός ανθρώπου, μοιάζει με άβυσσο. Μήπως όμως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τη συλλογική ψυχοσύνθεση του πολιτικού δυναμικού ενός κόμματος εξουσίας; Ειδικά όταν πρόκειται για το κόμμα που παρέμεινε επί σχεδόν τριάντα χρόνια στην εξουσία, ακόμη και όταν δεν βρισκόταν στην Κυβέρνηση, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τα σχόλια περιττεύουν.
Ενώ λοιπόν η πολιτική λογική επιτάσσει τη με κάθε τρόπο αποφυγή των πρόωρων εκλογών, καθώς το ΠΑΣΟΚ απειλείται με βαριά, ιστορική και στρατηγικού χαρακτήρα ήττα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κινήματος έχει μάλλον ελαφρώς διαφοροποιημένη άποψη.
Όπως φάνηκε και στη σημερινή συνεδρίαση του ΚΤΕ Οικονομίας, εκεί όπου ο Ευάγγελος Βενιζέλος έφτασε στο σημείο να πετάξει το γάντι στους συναδέλφους του, και να τους προτρέψει «να ρίξουν την Κυβέρνηση», αν έτσι αισθάνονται, το ΠΑΣΟΚ… δεν κρατιέται για τις εκλογές.
Σε ευθεία αντίθεση με τα μέλη της Κυβέρνησης, οι βουλευτές προσεγγίζουν από άλλη αφετηρία το πολιτικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Κατανοούν ότι όσο περισσότερο καθυστερεί η προσφυγή στις κάλπες, τόσο πιο πολύ θα επιβαρύνεται η εικόνα του Κινήματος στην κοινωνία. Επομένως, η ήττα θα είναι πιο βαριά. Και η ανάκαμψη ακόμη πιο δύσκολη, χαμένη στα βάθη ενός ενοχικού παρελθόντος, και ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μοιάζουν έτοιμοι να θυσιάσουν την επόμενη εκλογή, προκειμένου να διεκδικήσουν το όποιο μέλλον έχει απομείνει, για ένα Κίνημα που, μέσα σε τριάντα χρόνια διήνυσε ολόκληρο τον άξονα, από τον λαϊκισμό στη συνειδητή εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.Αυτό όμως είναι το ΠΑΣΟΚ. Διαχρονικά και εύκολα προσαρμόσιμο στις νέες συνθήκες. Έστω κι αν κάτι τέτοιο συνεπάγεται την πολιτική άνοια για αρχές, αξίες και ιδεολογικά ιδανικά. Η μοιραία πολιτική επιλογή για την ιστορική διαδρομή μιας Ελλάδας που διψούσε για Δημοκρατία, στο ξημέρωμα της Μεταπολίτευσης. Και τελικά, συνάντησε μια τρόικα.
