ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Μετά τη συντριβή των Νέων Εργατικών στις βουλευτικές εκλογές της Μεγάλης Βρετανίας, που οδήγησαν στη «βίαιη» έξοδο του Γκόρντον Μπράουν από το Νο10 της Ντάουνινγκ Στριτ, και την ιστορική επάνοδο των Τόρις στην εξουσία, έστω και με «πολιτικό δεκανίκι» από τους Φιλελευθέρους, το κόμμα που χρειάστηκε στο παρελθόν να… ανακαλύψει έναν Τόνι Μπλερ, για να αγκιστρωθεί στην εξουσία, βυθίστηκε σε κρίση εσωστρέφειας.
Η κούρσα ηγεσίας που ξεκίνησε, οδηγήθηκε σε ενδο-οικογενειακή σύρραξη, πάντοτε βέβαια σε πολιτισμένο επίπεδο. Με τον Εντ και τον Ντέιβιντ Μίλιμπαντ να προβάλλουν ως οι επικρατέστεροι.
Ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ ήταν φυσικά το λαμπερό αστέρι της οικογένειας, αλλά και των Νέων Εργατικών συνολικά. Υπουργός Εξωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση του Γκόρντον Μπράουν, προβεβλημένος από τα ΜΜΕ, με διεθνείς επαφές και αναγνώριση, καθώς και επικοινωνιακά προτερήματα που θύμιζαν σε πολλούς τον πολιτικό του μέντορα, Τόνι Μπλερ.
Ο Εντ Μίλιμπαντ από την πλευρά του, ήταν κρυμμένος για πολλά χρόνια στη σκιά του αδελφού του. Την κατάλληλη στιγμή όμως, έκανε την… κατάλληλη συμμαχία. Κατάφερε να προσεταιριστεί τα συνδικάτα, που ο Τόνι Μπλερ και ο Γκόρντον Μπράουν είχαν παραγκωνίσει, και επικαλέστηκε ως κεντρικό πολιτικό επιχείρημα την «επανίδρυση» της αριστερής φυσιογνωμίας του κόμματος.
Κατάφερε λοιπόν να επικρατήσει, ξερίζωσε από την ονομασία των Εργατικών το «Νέοι», και είδε τη φθορά της κυβέρνησης συνασπισμού Κάμερον-Κλεγκ να φέρνει το κόμμα του στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων.
Μόνο που κανένας στο εσωτερικό των Εργατικών δεν είναι ικανοποιημένος. Προσδοκούσαν σε μεγαλύτερα δημοσκοπικά και πολιτικά οφέλη, ώστε να διαμορφώσουν σταδιακά ρεύμα εξουσίας, κάτι που δεν συμβαίνει.
Στο ετήσιο Συνέδριό τους λοιπόν, το οποίο ξεκίνησε χθες, ο Εντ Μίλιμπαντ προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι… ο λάθος Μίλμπαντ. Μιας και τα υπόγεια ρεύματα στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος, «ψιθυρίζουν» ότι αν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών βρισκόταν σήμερα στην ηγεσία, οι Τόρις και οι Φιλελεύθεροι θα αποτελούσαν ήδη παρελθόν από την εξουσία.
Αντί να συμβαίνει αυτό, ο Ντέιβιντ Κάμερον έχει την ευχέρεια για πολιτικές ανάσες, που του επιτρέπουν να υφίσταται ρωγμές, χωρίς όμως και να καταρρέει το οικοδόμημα της πολιτικής ηγεμονίας του. Τουλάχιστον όχι όσο οι Εργατικοί έχουν στην ηγεσία τους τον… λάθος Μίλιμπαντ.
