ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Στοιχειώδης συνέπεια σε μια αξιοπρεπή πολιτική ανάλυση του τι συνέβη στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, συνεπάγεται μια βαθιά υπόκλιση στο «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ». Το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου την 3η του Σεπτέμβρη του 1974, ξεκινώντας την πολιτική «Γενοκτονία» της Ένωσης Κέντρου. Δηλαδή, του κόμματος που είχε γίνει συνώνυμο του πατέρα του, Γεωργίου Παπανδρέου, και η μάχη του ίδιου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για τη διαδοχή του Γέρου της Δημοκρατίας, είχε εν πολλοίς αποτελέσει το παρασκηνιακό φυτίλι για τα γεγονότα που οδήγησαν στην εκτροπή.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ο μόνος πολιτικός φορέας στη σύγχρονη, πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη, που άντεξε τόσο πολύ τη φθορά της εξουσίας. Ίσως επειδή έβρισκε πάντα τον κατάλληλο κώδικα επικοινωνίας με τους πολίτες, προσφέροντας ανά εποχή το διακύβευμα που μπορούσε να συναρπάσει τις μάζες.
Προ του 1981, ήταν ο αντιαμερικανισμός και γενικά το κάθε «αντί». Στις εκλογές του 1981, ήταν η «Αλλαγή», και το 1985 η… δεύτερη ευκαιρία. Το 1993, ήταν η δικαίωση για τον «ηγέτη που κατηγορήθηκε». Το 1996 ο «εκσυγχρονισμός», Και το 2009, η… επιστροφή στην ευημερία με το «λεφτά υπάρχουν».
Αυτά τα 37 χρόνια, η πορεία της Ελλάδας συνδέθηκε άρρηκτα με το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και τα χρόνια που δεν κυβερνούσε αλλά βρισκόταν στην αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ουσιαστικά το σημείο αναφοράς του πολιτικού φάσματος.
Η εποχή της χρεοκοπίας, την οποία βιώνουμε σήμερα, αποτελεί «παιδί του ΠΑΣΟΚ». Της Ελλάδας που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ. Μιας Ελλάδας που παραπλανήθηκε και αδίκησε τον εαυτό της. Πιστεύοντας, όχι σε μύθους, αλλά σε… παραμύθια. Τραγουδώντας «3 του Σεπτέμβρη να περνάς». Χορεύοντας ζεϊμπέκικο. Και ακούγοντας «Carmina Burana». Αυτή είναι η Ελλάδα, που θα έλεγε και ο Κώστας Σημίτης.
