Η συντονισμένη επίθεση των αγορών στην Ιταλία και την Ισπανία, και μάλιστα με απροκάλυπτα αδηφάγο διάθεση, στα όρια της κερδοσκοπίας, επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας δεν αποτέλεσε ποτέ, επί της ουσίας, παράγοντα θανάσιμου κινδύνου για την ευρωζώνη.
Η Συμφωνία των Βρυξελλών επεδίωξε την οχύρωση και θωράκιση της ελληνικής οικονομίας, δίνοντας μια ανάσα περίπου ως τα τέλη της τρέχουσας δεκαετίας, και αποθαρρύνοντας τους διεθνείς κερδοσκόπους από το να συνεχίσουν να επενδύουν τις… αποταμιεύσεις τους στην προοπτική χρεοκοπίας της Ελλάδας και επιστροφής της χώρας μας στο καθεστώς της δραχμής.
Από εκείνο το βράδυ στις Βρυξέλλες μέχρι και σήμερα, βλέπουμε τις αγορές να… αδιαφορούν πλέον για την Ελλάδα, να μην το βάζουν ωστόσο κάτω, επιδιώκοντας κέρδη και υπεραξίες τζογαρίσματος, εκεί όπου κάθε φορά πιστεύουν ότι υπάρχουν περιθώρια.
Μέχρι και τη στιγμή που έκλεισαν οι αγορές την προηγούμενη Παρασκευή, όλοι ασχολούνταν με το τι θα συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με την αβεβαιότητα να προκαλεί κλυδωνισμούς στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου.
Όταν τη Δευτέρα, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε τη συμφωνία συμβιβασμού ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικανούς, οι αγορές… θυμήθηκαν και πάλι την ευρωζώνη. Μόνο που αυτή τη φορά, στο επίκεντρο δεν βρίσκεται η «δαιμονοποιημένη» Ελλάδα, αλλά η Ιταλία και η Ισπανία. Πολλοί μάλιστα εκτιμούν ότι θα ακολουθήσουν η Γαλλία και το Βέλγιο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ορατή η στοχοποίηση της ευρωζώνης, και μάλιστα τη στιγμή που το ευρώ έδειχνε να ακολουθεί ανοδικές τάσεις σε σχέση με το δολάριο, το οποίο ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε σπεύσει να κατηγορήσει ως πηγή αστάθειας για το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ευρωπαϊκό και όχι μόνο ελληνικό. Η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας, θα μπορούσε να οδηγήσει τις Βρυξέλλες στην υιοθέτηση ακόμη πιο τολμηρών βημάτων και ρηξικέλευθων τομών. Ξεκινώντας από το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με τους Οίκους Αξιολόγησης.
