ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Παρόλο που η αλλαγή αποτελεί σύμφυτη μεταβλητή στο dna του ανθρώπου και των κοινωνιών, τα τελευταία πολλά χρόνια, μοιάζουμε να έχουμε παραμείνει εγκλωβισμένοι σε ξεπερασμένες αφηγήσεις.
Είναι σαν να σταματήσαμε να σκεφτόμαστε και να παράγουμε καινούριες ιδέες, συμπεριφορές, προσεγγίσεις και προτεραιότητες. Στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, στην πνευματική κληρονομιά, ακόμη και στην ηθική διατύπωση του πλαισίου συμβίωσής μας.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος ολόκληρος, κάνουν βήματα σημειωτόν, σε μια εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να καλπάζουν προς το μέλλον. Με αποτέλεσμα, να αναλισκόμαστε σε… στροβιλίσματα γύρω από τον εαυτό μας, που επί της ουσίας μας υποχρεώνουν σε βήματα οπισθοδρόμησης.
Ακόμη και στην αλυσίδα της διαδοχής των γενεών, όπου κάθε μια που έρχεται θα πρέπει να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, η στασιμότητα προσυπογράφει την αναστροφή της τάσης.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στην Ευρώπη, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και χωρίς την πληθωρική προσωπικότητα που απαιτούν οι στιγμές, θα περίμενε κανείς μια «άλλη λογική» στην προσέγγιση των πραγμάτων. Να κινητροδοτηθούν μεγάλες ανατροπές. Να περάσουν, βιαίως αν χρειαστεί, στο περιθώριο, οι δυνάμεις της σημερινής ακινησίας. Να ζητηθεί και να αποδοθεί λογαριασμός από εκείνους που έφταιξαν.
Βλέπετε εσείς κάτι τέτοιο; Παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην εθνική, ευρωπαϊκή έστω, μοναξιά μας. Οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια πόστα, εκστομίζουν τις ίδιες κοινοτυπίες, στρογγυλεύουν την πραγματικότητα, υπερασπίζονται, ενίοτε, συνειδητά, τη διαιώνιση των στρεβλώσεων που μας έφεραν ως εδώ.
Έτσι όμως, δεν πάμε πουθενά. Η επόμενη Ελλάδα, που θα πρέπει να δημιουργήσουμε μαζί και εγκαίρως, για να διεκδικήσει τη διαφύλαξη του ρόλου της στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, θα προκύψει μονάχα με ρήξεις. Όχι με καθωσπρεπισμούς και αφ’ υψηλού προσεγγίσεις. Ρήξεις πρωτίστως με τον εαυτό μας. Γιατί μονάχα τότε, θα ταξιδέψουν η ματιά, η καρδιά και η θέλησή μας, στο μέλλον που θέλουν να μας στερήσουν.
