Ας είμαστε αντικειμενικοί… Κανένας Ευρωπαίος δεν βιώνει τη συμπάθεια ως εναρκτήριο συναίσθημα της σχέσης του με τους Γερμανούς.
Ακόμη και οι απόγονοι της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, περισσότερο αναπολούν τις πολιτικές και διπλωματικές ραδιουργίες του Μέτερνιχ, παρά αισθάνονται περήφανοι που υπακούουν σήμερα τυφλά σε μια πολιτικό η οποία, πέρασε τα χρόνια της εφηβείας της στη σκοτεινή πλευρά του Τείχους του Βερολίνου.
Η εγγενής αντιπάθεια για τους Γερμανούς εδράζεται φυσικά στο γεγονός ότι προκάλεσαν και τους δυο Παγκοσμίους Πολέμους που γνώρισε ο πλανήτης. Για τον ίδιο λόγο: Για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη επιθυμία τους να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη, και στη συνέχεια όσο πιο μακριά γινόταν.
Σήμερα, στα χρόνια μιας πρωτόγνωρης ως προς τις δομικές παθογένειές της, οικονομικής κρίσης, η Γερμανία επιχειρεί με τη δύναμη της οικονομικής ισχύος, να πετύχει εκεί όπου απέτυχαν δυο φορές οι πολεμικές μηχανές.
Με μια πρώτη ανάγνωση, η Ευρώπη φαντάζει εύκολη λεία για το Βερολίνο. Ηγέτες με πυγμή και όραμα δεν υπάρχουν, ενώ οικονομικά θα είναι δύσκολο να σταθεί στα πόδια της η Ενωμένη Ευρώπη χωρίς τη Γερμανία. Εκεί ποντάρει η Μέρκελ, και όπως απέδειξε και στη συνάντηση της Τρίτης με τον Σαρκοζί, την ενδιαφέρει μονάχα να κυριαρχήσει. Έστω κι αν κυριαρχήσει σε ερείπια.
Μόνο που τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι. Η οικονομία της Γερμανίας δεν είναι πλέον τόσο ισχυρή ώστε να προκαλεί δέος. Τα δε στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, μαρτυρούν ότι το Βερολίνο… μένει από λάστιχο, αδυνατώντας να υπερβεί την κρίση και να «γυρίσει» τον τροχό, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσει η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, είναι ότι… μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τους Γερμανούς. Την οικονομική τους ισχύ, θα μπορούσε να την αντικαταστήσει η Ρωσία των ανεξάντλητων φυσικών πόρων, και των εκατομμυρίων Ορθόδοξων. Ένας λαός που, για να μην ξεχνιόμαστε, σταμάτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Χίτλερ, δηλαδή τους Γερμανούς, και κατάφερε να επιβιώσει από τον Κομμουνισμό.
Αν η Γερμανία επέστρεφε στο μάρκο, το ευρώ θα δεχόταν σοβαρούς κλυδωνισμούς, θα παρέμενε ωστόσο ισχυρότερο από το γερμανικό εθνικό νόμισμα. Αν μάλιστα, σε μια κίνηση κοινοτικής αλληλεγγύης, οι χώρες που θα παρέμεναν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσιζαν να επιβάλλουν εμπάργκο στις εισαγωγές γερμανικών προϊόντων, το Βερολίνο θα γονάτιζε οικονομικά.
Και ποιος ξέρει, ίσως τότε, βλέπαμε την Άνγκελα Μέρκελ, ή μάλλον τον διάδοχό της στην Καγκελαρία, να προβαίνει σε διαβήματα: Για την επανεισδοχή της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσως και για την… έκδοση ευρωομολόγου.
