Η φετινή Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, δεν θα είναι σαν τις προηγούμενες. Ή τουλάχιστον, δεν θα είναι σαν τις περισσότερες από αυτές.
Το κλίμα που βγαίνει από το Καστρί, από το Μέγαρο Μαξίμου αλλά και από τις χθεσινές κυβερνητικές συσκέψεις υποδηλώνει ότι στο καθιερωμένο αντάμωμα του πολιτικού κόσμου με την οικονομία, τους ανθρώπους της αγοράς αλλά και την κοινωνία, ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιχειρήσει να αλλάξει το κλίμα.
Ένα κλίμα που τους τελευταίους μήνες χειροτερεύει για την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και το φθινόπωρο αναμένεται να φέρει… παγετώνες, λόγω της φοροεπιδρομής που πιθανολογείται ότι δεν αφήσει ανεπηρέαστη καμία ελληνική οικογένεια. Ούτε καν τις… γνωστές 100, που επηρεάζουν την οικονομία και παρεμβαίνουν στην πολιτική.
Η φετινή ΔΕΘ λοιπόν, προσλαμβάνει ήδη μυθολογικές διαστάσεις. Ενίοτε βέβαια, ο μύθος έχει δραματική κατάληξη. Και στην παρούσα φάση, η πολιτική επιδίωξη του Γιώργου Παπανδρέου να ανακτήσει τη χαμένη ηγεμονία, είναι μεν θεμιτή, ταυτόχρονα όμως και μάταιη.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε, το μάθαμε και το βιώσαμε, κλείνει τον κύκλο του. Όσο ρηξικέλευθες ιδέες κι αν έχει ο Νίκος Παπανδρέου, όπως επιμένουν οι πληροφορίες που θέλουν τον αδελφό του Πρωθυπουργού και ουσιαστικό θεματοφύλακα του παπανδρεϊσμού, να αναζητεί μια καινούρια «3η του Σεπτέμβρη». Οι Έλληνες έπαθαν, έμαθαν και πλέον γνωρίζουν.
Αυτή τη φορά, η Ελλάδα γυρίζει την πλάτη στο «όλον ΠΑΣΟΚ», όπως θα έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το παπανδρεϊκό, το εκσυγχρονιστικό, το πατριωτικό, το φιλευρωπαϊκό, το ΠΑΣΟΚ των ακραίων συνδικαλιστών. Ένα ΠΑΣΟΚ που, σε όλες τις εκφάνσεις του αποδείχτηκε μοιραίο για την Ελλάδα.
