Της Ελένης Καρασαβιδου
Ειδικότερα στην Ευρώπη, την ήπειρο τις αξίες της οποίας οι ακροδεξιοί δήθεν υπερασπίζονται, η ακροδεξιά τρομοκρατία έχει μεγάλη παράδοση στα χτυπήματα εναντίον ανωνύμων, (όταν η ακροαριστερή τρομοκρατία επιλέγει χτυπήματα εναντίον επωνύμων), και η επαναληψιμότητα του φαινομένου, είναι τέτοια που σχετικοποιεί κάθε προσπάθεια απλουστευτικής ψυχολογιοποίησης του φαινομένου
O πιο “κλασικός ορισμός” της τρομοκρατίας την ταυτίζει με τη “συστηματική” χρήση, ή την απειλή χρήσης, βίας από οργανωμένες ομάδες με πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα. Αλλά ο γενικόλογος αυτός ορισμός δεν καλύπτει τις ετερογένειες που παρατηρούνται στις εκφάνσεις του, “λειαίνοντας” και την ανάδειξη κάποιων από τα αίτια του πολυσήμαντου και σε κάθε περίπτωση αποτρόπαιου φαινομένου.
Πίσω από τις οργανωμένες ομάδες μπορεί να κρύβονται οργανωμένα κράτη, και πίσω από τα ιδεολογικά κίνητρα μπορεί να υπάρχουν και αίτια οικονομικά, “νομιμοποιώντας” την πολύσημη βία βαθιά μέσα στην καρδιά της καθημερινότητας. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που μειώσουμε το εύρος των πολιτικο-κοινωνικών “πηγών” και εστιάσουμε την προσοχή μας στα άτομα και στις ομάδες και πάλι μπορεί να υπάρξει μία διάκριση εξαιρετικά σημαντική, μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ ακροδεξιάς και ακροαριστερής τρομοκρατικής εκδήλωσης.
Στη Δύση γενικά (γιατί φοβάμαι στον υπόλοιπο κόσμο κάτι τέτοιο δεν ισχύει όπως φαινόμενα σαν των Ερυθρών Χμερ αποδεικνύουν σε κάθε έντιμο άνθρωπο) και στην Ευρώπη ειδικότερα, την ήπειρο τις αξίες της οποίας οι ακροδεξιοί δήθεν υπερασπίζονται, η ακροδεξιά τρομοκρατία έχει μεγάλη παράδοση στα χτυπήματα εναντίον ανωνύμων, (όταν η ακροαριστερή τρομοκρατία επιλέγει χτυπήματα εναντίον επωνύμων), και η επαναληψιμότητα του φαινομένου, είναι τέτοια που σχετικοποιεί κάθε προσπάθεια απλουστευτικής ψυχολογιοποίησης του φαινομένου.
Δεν είναι μόνο ο Τίμοθι Μακβέι στις ΗΠΑ, είναι και οι επιθέσεις στα ιταλικά τρένα την περίοδο των μολυβένιων χρόνων του 70, είναι κι η Σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα ως απάντηση στον θάνατο ενός αστυνομικού σε διαδήλωση. Είναι και η σφαγή της Oktoberfest στη Γερμανία του 80, είναι και το Μακελειό της Νορβηγίας το 2011. Όπως ο Daniel Ganser με πολύχρονη συστηματική έρευνα έχει καταδείξει στην υπόθεση Gladio, “υπάρχουν αφανείς οργανωτικές και υποστηρικτικές σχέσεις των ακροδεξιών ομάδων με τις ακροδεξιές φατρίες που βρίσκονται μέσα στους ισχυρούς ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς (και, ιδίως, στον κρατικό μηχανισμό, τον στρατό και τις, πολιτικές και στρατιωτικές, μυστικές υπηρεσίες” (Κλ. Γρίβας), κάτι που εξηγεί γιατί παρόλο που δεν γνωρίζουν ιδιαίτερα από συνωμοτικότητα πολλοί τέτοιου είδους ψυχοπαθείς δρουν ανενόχλητοι και δίχως ενοχητική παρακολούθηση από τους θεσμούς ασφαλείας παραβιάζοντας ουσιαστικά πόρτες ανοιχτές...
Κάτι που από μόνο του θα έπρεπε να μειώνει το κατόρθωμα τους στα μάτια ιδίως των εφήβων του διαδικτύου.... Άλλωστε η Μεσογειακή αριστερά με τα πολύχρονα εναλλακτικά της camping στο Αιγαίο, ιστορικά, οργανωτικά, ηθικά, δεν θα ήταν ποτέ τόσο απροετοίμαστη (ούτε ανεκτική σε σχέση με την αυτοάμυνα της) απέναντι σε πιθανούς μιμητές...
Κάθε είδους μιμητισμός στη βία, από όπου κι αν προέρχεται, όπως και κάθε αφαίρεση ανθρώπινης ζωής (με εξαίρεση την αυτοάμυνα), δεν είναι άξια μίμησης, αφού έτσι κι αλλιώς (πέρα από την αυταξία της ζωής, και όχι μόνο της ανθρώπινης) δεν έχει κανένα αποτέλεσμα σε σχέση με κανέναν στόχο. Αλλά και κάθε προσπάθεια να αποδοθούν τα κίνητρα μόνο σε ψυχολογικά αίτια, αποκρύβοντας την επαναληψιμότητα του φαινομένου κι ότι τέτοιου είδους διαταραγμένοι ελκύονται από συγκεκριμένες ιδεολογικές εκφάνσεις, είναι επίσης λάθος, και μάλιστα ένα λάθος επικίνδυνο...
