Το Κίνημα των «Αγανακτισμένων», ήρθε να μιμηθεί στη χώρα μας, την παλλαϊκή έκρηξη οργής των Ισπανών πολιτών, που ονομάστηκαν «Indignados», και επί πολλές εβδομάδες κατέλαβαν την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, καθώς και άλλες πλατείες της Ισπανίας.
Οι Ισπανοί αντέδρασαν στα μέτρα λιτότητας της Κυβέρνησης Θαπατέρο, και τη γενικότερη απαξίωση του βιοτικού επιπέδου τους, σε συνδυασμό με την υπονόμευση του μέλλοντος της χώρας τους. Όσο περνούσε ο καιρός ωστόσο, και καθώς η «αγανάκτηση» δεν βρήκε τρόπο να μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής, οι συγκεντρώσεις άρχισαν να φθίνουν, και τελικά διαλύθηκαν. Μετά από μερικές εβδομάδες, οι «Indignados» επέστρεψαν σε μαζικές διαδηλώσεις, όχι όμως με τη μορφή της κατάληψης των μεγάλων πλατειών.
Στην Ελλάδα, μια ολόκληρη κοινωνία όφειλε να νιώθει «αγανάκτηση» για τις πολιτικές της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Να βγει στους δρόμους. Να διαδηλώσει. Να αντισταθεί. Θα έπρεπε να είμαστε στους δρόμους εκατομμύρια, και όχι μερικές δεκάδες χιλιάδες «Αγανακτισμένοι», που βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, διαδήλωσαν με τις γνωστές ελληνικές χειρονομίες τον αποτροπιασμό τους συνολικά για το πολιτικό σύστημα, και τελικά… πήγαν διακοπές.
Γιατί, αυτό ακριβώς συνέβη. Μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και τα επεισόδια με τους αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος δεν κυκλοφορούν «Αγανακτισμένοι». Κόβει βόλτες μια εθνική μιζέρια, μια εικόνα ντροπής για την Ελλάδα, την οποία ξεπερνούν μονάχα οι κινητοποιήσεις των ιδιοκτητών ταξί. Εκείνων που πετούν λάδια στους δρόμους, αδιαφορώντας για τον αν ένας διερχόμενος οδηγός σκοτωθεί.
Ο εκφυλισμός της διαμαρτυρίας των «Αγανακτισμένων» εξηγείται πλήρως από την αδυναμία τους να ξεφύγουν από το συγκεκριμένο συναίσθημα, και να πάνε πιο μακριά: Να παρουσιάσουν συγκροτημένη δομή θέσεων και εκπροσώπησης. Να προτείνουν λύσεις και να τις απαιτήσουν. Να μην περιορίζονται σε «λαϊκές συνελεύσεις», που έδωσαν βήμα σε «γνωστούς-αγνώστους» των τεχνών, των γραμμάτων, της διανόησης, του καθηγητικού κατεστημένου, της οικονομίας, να μας θυμίσουν και πάλι… πόσο συνυπεύθυνοι είναι για το σημερινό κακό χάλι της Ελλάδας.
Αν ήμασταν πραγματικά «αγανακτισμένοι», δεν θα πηγαίναμε διακοπές. Δεν θα αφήναμε την πλατεία Συντάγματος. Θα είχαμε πλημυρίσει την Ελλάδα. Όχι απλώς από «αγανάκτηση». Αλλά από δημιουργικές και ρηξικέλευθες προτάσεις. Δεν θα επιτρέπαμε σε εκείνους που συνιστούν μέρος του προβλήματος να εμφανίζονται στις «λαϊκές συνελεύσεις» και να δείχνουν ως ενόχους όλους τους άλλους, πλην του εαυτού τους.Αν ήμασταν πραγματικά «αγανακτισμένοι», η Ελλάδα θα είχε προ πολλού γυρίσει σελίδα. Η «αγανάκτηση» δεν πηγαίνει διακοπές. Πηγαίνει… εξουσία. Ανατρέπει τα κακώς κείμενα και ανοίγει το δρόμο για την Ελλάδα του μέλλοντός μας. Χτίζει Παρθενώνες και όχι σκηνές.
