Βλέποντας τον Γιώργο Παπανδρέου να προσέρχεται από τη μια υπερ-δεκάωρη συνεδρίαση κομματικού οργάνου του ΠΑΣΟΚ στην άλλη, δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι: Πόσο δίκιο είχαν εκείνοι που το 2004, μετά την ήττα από τον Κώστα Καραμανλή στις εκλογές της 7ης Μαρτίου του είχαν προτείνει να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, και να το ξαναφτιάξει από την αρχή… Και πόσο άδικο είχε ο ίδιος, που μετέτρεψε μια εμπνευσμένη στρατηγική κίνηση σε… ξεχασμένη ιδέα.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός κρατούσε διαχρονικά αποστάσεις από έναν κομματικό μηχανισμό που δεν τον ενέπνεε, ίσως και να μην τον ανεχόταν καν. Πολλούς από αυτούς βέβαια, τους χρησιμοποίησε τις δύσκολες ώρες του 2007, για να αποτρέψει την κατάληψη των ανακτόρων από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η ουσία των συναισθημάτων ωστόσο δεν άλλαξε.
Για όσους δεν το κατάλαβαν, μετά τις νικηφόρες εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να συγκροτήσει Κυβέρνηση με… όσο το δυνατόν λιγότερο ΠΑΣΟΚ στα κρίσιμα πόστα. Με αποτέλεσμα να αξιοποιήσει συνεργάτες τους οποίους εμπιστευόταν, και οι οποίοι είχαν μικρή σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Για να φτάσει σήμερα στο σημείο να ακούει να τους λένε «κηπουρούς».
Η χθεσινή του «έκρηξη» για όσα άκουγε από τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, πιθανόν να μην περάσει χωρίς συνέχεια. Ειδικά επειδή είχε απέναντί του τον συγκεντρωσιάρχη του πατέρα του, δηλαδή ένα ιστορικό στέλεχος που γνωρίζει πολύ καλά τον παπανδρεϊσμό, και τον ίδιο τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Ποιος θα απέκλειε λοιπόν το ενδεχόμενο, δίπλα στα σενάρια περί «πολιτειακού δημοψηφίσματος», να προστεθεί και η επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ; Εκείνη η ξεχασμένη ιδέα που λέγαμε…
