Είναι προφανές ότι ο εθνικός εφησυχασμός, για να μην πούμε… νανούρισμα, τον οποίο επιχειρεί το «όλον ΠΑΣΟΚ» από τις αρχές της τρέχουσας εβδομάδας, δεν ευδοκίμησε. Οι πολύωρες συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, του ΚΤΕ Οικονομίας και του Πολιτικού Συμβουλίου είχαν ως στόχο την ιδεολογική εκτόνωση της αγωνίας των στελεχών του Κινήματος για το πολιτικό τίμημα που θα κληθούν να καταβάλλουν στις επόμενες εκλογές. Και παράλληλα, να δώσουν μια άνιση μάχη με την κοινή λογική, επιχειρώντας να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι η Κυβέρνηση ελέγχεται και της ασκείται αντιπολίτευση… από το ΠΑΣΟΚ.
Στο «Μίσος» του Κάσοβιτς, η ατάκα που έγινε σύνθημα υποστήριζε ότι σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Από τη σφοδρότητα της οποίας εξαρτάται το πόσο εύκολα θα ξανασηκωθείς. Αν τα καταφέρεις. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, που καταρρέει μαζί με το μεταπολιτευτικό μοντέλο «εθνικής παρεξήγησης», το οποίο εμπέδωσε το ίδιο στην Ελλάδα, η πρόσκρουση είναι εκκωφαντική. Το δε μέλλον, δυσοίωνο.
Απόψε, ο Γιώργος Παπανδρέου επιχείρησε να εμφανιστεί ως εκείνος που… θα μας καλωσορίσει στη Νέα Μεταπολίτευση. Παραβλέποντας ότι η εθνική επανεκκίνηση, που ξεκίνησε από την αγανάκτηση της κοινής λογικής, δεν περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ. Ή μάλλον προϋποθέτει ότι το ΠΑΣΟΚ… θα μείνει πίσω. Γιατί απέναντι του, θα βρει την Ελλάδα. Το δε «νέο ξεκίνημα» που το ΠΑΣΟΚ θα περιοριστεί να παρακολουθεί, θα είναι η επανεκκίνηση της ελπίδας. Μιας έννοιας μη συμβατής με το ΠΑΣΟΚ.
