Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του σήμερα, η Ελλάδα τον πληγώνει. Μας πληγώνει. Όπως το είχε εγκαίρως διαγνώσει ο Γιώργος Σεφέρης. Με τη διαφορά, ότι στην Ελλάδα του σήμερα, εκεί που στρέφεις το βλέμμα σου, βλέπεις και τον κ. Τόμσεν.
Ο Δανός επικεφαλής της τρόικας, και εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θεωρείται στην Ουάσινγκτον, ως ο άνθρωπος που αναλαμβάνει τις «προβληματικές χώρες». Το έκανε στα Βαλκάνια και τη Ρωσία, από το 1990 μέχρι το 2004. Εμφανίστηκε στα μέρη μας, πέρσι μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, και φέτος τον έμαθαν και οι ατυχείς Πορτογάλοι, που επίσης υποχρεώθηκαν να προσφύγουν στις ξένες δυνάμεις, προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία.
Αν το Μνημόνιο ήταν η λύση, ο κ. Πολ Τόμσεν θα μπορούσε να καταγραφεί στην ιστορία ως «το πρόσωπο της εξόδου από την κρίση». Κατ’ αναλογία της… χαρτογράφησης του Γιώργου Παπανδρέου ως «το πρόσωπο της κρίσης». Μόνο που το Μνημόνιο δεν ήταν η λύση. Επιβάρυνε την κατάσταση. Και οδήγησε στο «Μνημόνιο ΙΙ». Χωρίς τον Ντομινίκ Στρος-Καν πλέον, ο Πολ Τόμσεν καθοδηγεί τους αυτοματισμούς του ΔΝΤ, στον «δοκιμαστικό σωλήνα» που λέγεται Ελλάδα.
Πέρασε έναν μήνα σκληρών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνηγόρησε στο να διαμορφωθεί κλίμα… ημι-υστερίας, ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει, μιας και δεν θα εισπράτταμε την 5η δόση.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Και από τη στιγμή που έπεσαν οι σχετικές υπογραφές υποθήκευσης του μέλλοντός μας, ο Πολ Τόμσεν επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, μίλησε ενώπιον ακροατηρίου Ελληνο-αμερικανών. Υπερασπίστηκε το Μνημόνιο. Υπερασπίστηκε τα αποτελέσματα που έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα. Εμφανίστηκε βέβαιος ότι στο μέλλον θα έρθουν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Απέρριψε την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για μείωση των φορολογικών συντελεστών. Και… ήπιε στην υγειά της σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας.
Τα όσα είπε ο Πολ Τόμσεν, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη στρέβλωση του οδικού χάρτη προς την έξοδο από την κρίση. Το πρόβλημα είναι το Μνημόνιο. Οι συντάκτες του, και εκείνοι που ανέλαβαν την… επιτήρηση της υλοποίησής του.
Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι πήραμε… πολύ λάθος τη ζωή μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ότι διαμορφώσαμε μια εικονική πραγματικότητα, και αρνούμασταν να δεχτούμε να δούμε λίγο πιο μακριά από τους εφησυχασμούς μας. Μόνο που εκείνοι οι οποίοι ανέλαβαν να μας… σώσουν, απλά δεν κάνουν για τη δουλειά. Ο Πολ Τόμσεν για παράδειγμα, τέλειωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, «εργάστηκε» για τρία χρόνια ως βοηθός καθηγητή, και στη συνέχεια στρατολογήθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Πώς να περιμένουμε λοιπόν να μας δει ως κάτι περισσότερο από «αριθμούς», ένας άνθρωπος που δεν ίδρωσε ποτέ ιδιαίτερα στη ζωή του για να βρει δουλειά;
