ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η γενιά των πρώτων «άντα» έχει πολλές μοναδικές στιγμές να θυμάται. Στιγμές που στέκονται αφορμή για το λιγάκι συνωμοτικό, αλλά ιστορικά αναγκαίο ερώτημα… «εσύ που ήσουν τότε». Το 1989 για παράδειγμα, τότε που έπεσε το Τείχος. Το 2001, τότε που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Για όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό όμως, και κατανοούν ότι διαθέτει κινητήριο δύναμη και διείσδυση στις κοινωνίες κάθε λαού, πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο φαινόμενο ή σύμπτωμα, μια τέτοια ημέρα ήταν η Πρωτομαγιά του 1994.Πριν από 17 χρόνια, στην έκτοτε στοιχειωμένη πίστα της Ίμολα, στη στροφή Ταμπουρέλο, η γαλανόλευκη «Γουίλιαμς» την οποία οδηγούσε ο μεγάλος Άιρτον Σένα, προσέκρουε στον τοίχο. Και μετά από δυο ώρες, ο άνθρωπος που σε έκανε να φανατιστείς με ένα αγώνισμα στο οποίο και μόνο ο ήχος των μηχανών σου προκαλούσε πονοκέφαλο, «έφευγε» για εκεί ψηλά. Χωρίς τον Σένα, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν θα ήταν πια ο ίδιος. Ή μάλλον, ο αθλητισμός γενικότερα. Εκείνος ο ατίθασος Βραζιλιάνος, έμοιαζε να οδηγεί διαρκώς στο όριο. Στο όριο της κόντρας με το υπεράνθρωπο. Γι’ αυτό και τα δάκρυα που χύθηκαν στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, μούσκεψαν το τετράδιο μιας χαμένης αθωότητας στις ζωές μας. Έδειξαν ότι τα όνειρα, πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, τσαλακώνονται τόσο άσχημα, που σε αφήνουν με το παράπονο και την απορία.
Το πόσο μεγάλη προσωπικότητα, εκτός από τεράστιος αθλητής, ήταν ο Άιρτον Σένα, το επιβεβαιώνει μεταξύ άλλων, η συγκέντρωση 3 εκατομμυρίων Βραζιλιάνων στην κηδεία του. Και όποιον πολιτικό επιστήμονα ή επικοινωνιολόγο κι αν ρωτήσετε, θα σας προσυπογράψει ότι δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να κινητοποιήσει τρία εκατομμύρια ανθρώπους. Παρά μόνο το χαρισματικό μεγαλείο κάποιου, μπροστά στον οποίο υποκλίνεσαι.
Μια βαθιά υπόκλιση Άιρτον. Από όλους εμάς, που προλάβαμε να σε δούμε. Να τρέχεις, να προσπερνάς, να κερδίζεις. Να χαμογελάς στο πεπρωμένο, με το οποίο είχες αναμετρηθεί. Και το είχες υποτάξει.
