ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Ελλάδα αυτοϋπονομεύεται, λόγω των εξαιρετικά αργών αντανακλαστικών που επιδεικνύει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, και κατ’ επέκταση η Κυβέρνηση, στην έγκαιρη και πλήρη κατανόηση των δεδομένων τα οποία καλούνται να διαχειριστούν.Όπως συνέβη και με την προ μηνών πολυθρύλητη συνέντευξη Τύπου της τρόικας, πάλι Παρασκευή απόγευμα, που ανακοίνωνε το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της περιουσίας του δημοσίου, έτσι και στην περίπτωση του «μυστικής συνάντησης» του Λουξεμβούργου, και της… ωδής στην κερδοσκοπία, που συνιστούσε το δημοσίευμα του «Spiegel» περί εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, η αντίδραση του καθ’ ύλην αρμόδιου, Γιώργου Παπακωνσταντίνου… came sort, για να χρησιμοποιήσουμε αθλητικό όρο.
Ήρθε καθυστερημένα, και ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Δεν έκλεισε κανένα θέμα, δεν έπεισε εκείνους στους οποίους απευθυνόταν, αντιθέτως άνοιξε καινούρια παράθυρα ευκαιρίας, για όσους κουνούν με νόημα το κεφάλι τους, όταν οι πιο ψύχραιμες φωνές, κυρίως στην Ευρώπη, υπερασπίζονται το δικαίωμα της 10ης χώρας που μπήκε στην ΕΟΚ, να διεκδικήσει την έξοδο από την κρίση που βιώνουμε.Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, τείνει με τους χειρισμούς του να αγκυροβολήσει στην καρδιά του προβλήματος, ενώ θα έπρεπε να είναι εκείνος που θα κινούσε τα νήματα για την έξοδο από αυτό. Ακόμη και στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, πόσο μάλλον στο ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν πολλοί, και γίνονται περισσότεροι, που θεωρούν ότι το πρόσωπό του συγκεντρώνει πλέον νιοστές αρνητικές φορτίσεις, ώστε να έχει χάσει τη δυνατότητα να ακούγεται και να γίνεται πειστικός, αναφορικά με όσα λέει.Το πρόβλημα βεβαίως, δεν το έχει αυτοτελώς ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Το έχει η Κυβέρνηση συνολικά. Και το τίμημα που πληρώνουμε ως χώρα, είναι βαρύ. Για να επιβεβαιωθεί πλήρως ότι οι τεχνοκράτες μπορούν να είναι εξαιρετικά χρήσιμοι ως «μεθοδολογικά εργαλεία». Όχι να ηγούνται, και να έχουν τον τελευταίο λόγο για τη δρομολόγηση λύσεων…
