Σήμερα, μετά από 44 ημέρες απεργίας πείνας, δόθηκε μια λύση «εκτόνωσης» -όχι κάτι άλλο- στο και πέντε για την «προστασία ζωής», η οποία ζωή δεν μπορεί να εξετάζεται με κριτήρια κατά το δοκούν και προτάσσοντας την ιθαγένεια, το θρήσκευμα, τη γλώσσα, το χρώμα και να ξεχνιέται ο παράγοντας Άνθρωπος.
Κινδύνευσε σοβαρά η ζωή περίπου 300 ανθρώπων που ήρθαν στη χώρα μας οι περισσότεροι εδώ και πολλά χρόνια. Αυτοί δούλεψαν στα χωράφια, στις οικοδομές και αλλού και τελικά λόγω της κρίσης δεν κατάφεραν να παραμείνουν με νόμιμα χαρτιά.
Ξέρετε κάτι, κύριοι συνάδελφοι; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να αποκρύπτουμε τεχνηέντως ότι στη μεταπολεμική Ελλάδα και αργότερα, τα ρεύματα Ελλήνων μεταναστών προς την Ευρώπη, αλλά και τις υπόλοιπες ηπείρους, δεν ήταν όλα μέσω διακρατικών συμφωνιών ή μέσω συμφωνιών με κάποιες εταιρείες. Πολλοί Έλληνες έφευγαν είτε ως τουρίστες, όσοι μπορούσαν, είτε χωρίς χαρτιά –παράνομοι, λέει- και για πολλά χρόνια ήταν μετανάστες χωρίς νόμιμα χαρτιά. Άρα, τι ήταν; Ήταν άνθρωποι αόρατοι, άνθρωποι φαντάσματα. Κάποια στιγμή οι συμπατριώτες μας Έλληνες στις χώρες που πήγαν, για να βρουν μια καλύτερη τύχη, κατάφεραν να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά. Πολλοί από αυτούς, πολύ αργότερα, διέπρεψαν επαγγελματικά, επιστημονικά και σήμερα είναι μέλη της απανταχού ελληνικής ομογένειας και τους τιμούμε. Τους χρησιμοποιούν, μάλιστα, κάποιοι που βρίσκονται και εδώ μέσα, κάποιοι που φωνάζουν σήμερα και όχι μόνο, αλλά εδώ και πολύ καιρό.
Έφυγαν, λοιπόν, και αυτοί οι Έλληνες από την εξαθλίωση, όπως και οι μετανάστες που φτάνουν στη χώρα μας, για μια καλύτερη ζωή. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να μείνουν εδώ, αλλά να συνεχίσουν στην Ευρώπη. Όμως, εγκλωβίζονται στη χώρα μας, διότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή μεταναστευτική ενιαία πολιτική, κάτι που όλοι ξέρουμε, αλλά δεν το λέμε. Ας πάψουμε, λοιπόν, να μιλάμε με αφορισμούς και με απίστευτες κορώνες ως οι «καθαρόαιμοι». Ας γυρίσουμε πίσω, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, στη δική μας ιστορία και στους πρόσφυγες που ήρθαν από τον Πόντο, από την Κωνσταντινούπολη, από τη Μικρασία, από την Ανατολική Θράκη. Η αντιμετώπιση εδώ των τότε κατοίκων της Ελλάδας προς αυτούς δεν ήταν πολύ καλή. Οι πρόσφυγες ποιοι ήταν; Τι είχαν; Ιθαγένεια είχαν ελληνική. Στο θρήσκευμα ήταν Χριστιανοί. Χρώμα είχαν λευκό και ως γλώσσα: πολίτικα, σμυρναίικα, θρακιώτικα, ποντιακά με βάση την αρχαία ελληνική γλώσσα. Δυστυχώς, όμως, αρκετοί Έλληνες τότε της αστικής τάξης είχαν έναν περισσό ρατσισμό προς τους πρόσφυγες και δεν το έκρυβαν. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και εγώ έχω ρίζες από τον Πόντο και έχω ακούσει ιστορίες από τους παππούδες μου και από άλλους ανθρώπους και για την «πατρίδα» στον Πόντο αλλά και για τη «νέα πατρίδα». Γνωρίζω όλη την αντιμετώπιση, όλη την ιστορία και αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι λαθραίοι, γιατί δεν είναι εμπορεύματα. Όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή και η μετανάστευση, η προσφυγιά δεν γίνεται με «μεθόδευση», αλλά μόνο κάτω από πραγματική ανάγκη.
Οι ανθρώπινες ζωές είναι πάνω απ’ όλα. Το όποιο πολιτικό κόστος ωχριά μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή.Στο σχέδιο νόμου της βιοποικιλότητας -δυο μήνες για το παρόν σχέδιο νόμου- οι διατάξεις έρχονταν και παρέρχονταν. Το άρθρο 9 άλλαξε. Πόσες φορές, δεν μπορώ να θυμηθώ. Η Εισηγήτριά μας, Ηρώ Διώτη, εμπεριστατωμένα τοποθετήθηκε για το τόσο σοβαρό ζήτημα που υποθηκεύει το περιβαλλοντικό μέλλον της χώρας μας. Οι θέσεις μας είναι γνωστές. Χωρίς δασολόγιο, κτηματολόγιο και χρήσεις γης, όλα τα προηγούμενα χρόνια με ευθύνες διαχρονικές και δικομματικές, δημιουργήθηκε ένα στρεβλό αναπτυξιακό μοντέλο με αυθαίρετη και άναρχη δόμηση. Δεν πρέπει αυτό να αναστραφεί; Κάποια στιγμή, πρέπει να υπάρξει μια αρχή, όσο μπορούμε να πούμε ότι προλαβαίνουμε πράγματα.Οι προστατευόμενες περιοχές μένουν απροστάτευτες εδώ και χρόνια, διότι τα μεγάλα συμφέροντα τις αφανίζουν. Θέλω να ρωτήσω τον κύριο Υφυπουργό –η κυρία Υπουργός λείπει- αν γνωρίζει την περίπτωση της νότιας Σκύρου που είναι προστατευόμενη περιοχή και αν θα επιτρέψει το Υπουργείο και η Κυβέρνηση στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, μέσα από αναπτυξιακή εταιρεία, να εγκαταστήσει στα 39.000 στρέμματα που κατέχει με χρυσόβουλα, 111 ανεμογεννήτριες, σε μία περιοχή η οποία είναι προστατευόμενη σε διεθνές δίκτυο προστασίας με σαθρά εδάφη, που αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται εκατοντάδες κυβικά τσιμέντου για να εγκατασταθούν οι 111 ανεμογεννήτριες και αν αυτό εντάσσεται στην «πράσινη ανάπτυξη» και στην «αειφορία» και δεν είναι μια ολική καταστροφή ενός νησιού αλλά και της βιοποικιλότητάς του. Εκεί είναι το σκυριανό αλογάκι και διαβιούν απίστευτα είδη πουλιών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θα καταστραφεί και ο τουρισμός και όλο το νησί θα είναι κάτω από τη σκιά εκατόν έντεκα ανεμογεννητριών. Μιλάμε για Α.Π.Ε., αλλά όχι γι’ αυτήν την υπερσυσσώρευση σε περιοχές προστατευόμενες. Θα μιλήσω για το άρθρο 28, το οποίο αναφέρεται στη μετεγκατάσταση της Ακρινής και των Αγίων Αναργύρων -Κοζάνη, Φλώρινα- περιοχές οι οποίες δέχθηκαν για πάρα πολλά χρόνια τα λιγνιτικά εργοστάσια της Δ.Ε.Η. Βεβαίως, από την άλλη μεριά υπήρχαν οι θέσεις εργασίας, όμως χωριά τα οποία ήταν όμορα, ειδικά η Ακρινή που τη γνωρίζω πολύ καλά με το νότιο πεδίο της Πτολεμαΐδας, εδώ και χρόνια ταλαιπωρούνταν, τρώγανε την τέφρα, πεθαίνανε από καρκίνους, αλλά δεν μπορούσαν να μετεγκατασταθούν. Έρχεται αυτή η διάταξη η οποία είναι θετική και θα την ψηφίσουμε και αναφέρει ότι θα γίνει μετεγκατάσταση, μέχρι δέκα έτη. Γιατί; Στην πρώτη διάταξη ήταν μέχρι οκτώ έτη. Γιατί αλλάζει; Γιατί επιμηκύνεται; Τα χρήματα θα μπουν 50% από τη Δ.Ε.Η. και 50% από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Γιατί; Δεν είναι υποχρέωση της Δ.Ε.Η.; Άλλωστε τα κτήματα που θα απαλλοτριωθούν υπέρ του δημοσίου, θα δοθούν στη Δ.Ε.Η. για να τα χρησιμοποιεί. Νομίζω ότι θα πρέπει να το ξαναδείτε και έστω την ύστατη στιγμή να βάλετε εκείνη τη διάταξη που θα υποχρεώνει τη Δ.Ε.Η. να βάλει ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου της βιοποικιλότητας επί της αρχής το καταψηφίσαμε. Θα συνεχίσει μετά στη δευτερολογία της η Εισηγήτριά μας να πει ποια άρθρα ψηφίζουμε και ποια όχι, αλλά το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι όταν μιλάμε για τη βιοποικιλότητα να έχουμε στο νου μας και τις επόμενες γενιές. Πολλές φορές μένουμε στο βραχυπρόθεσμο και ξεχνάμε το μακροπρόθεσμο.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, ευχαριστώ.
