Ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική πολιτεία έχει χειριστεί το θέμα των διοδίων - που τα αυξάνει ξανά σήμερα τα μεσάνυχτα - εξοργίζει όλο τον κόσμο. Και δικαίως. Διότι δε μπορεί, κύριε, να με βάζεις να προπληρώνω διόδια για ένα δρόμο που έχει το κακό του το χάλι, με τη λογική ότι κάποια στιγμή ΘΑ τον φτιάξεις. Αυτό είναι σα να μου λες «δώσε μου τώρα εσύ τα λεφτά και, αφού τα μαζέψω και τα βάλω στην τράπεζα να αβγατίζουν, θα σου φτιάξω εγώ το δρόμο». Σιγά τη μαγκιά. Πού είναι η επένδυση; Πού είναι η δέσμευση ιδίων κεφαλαίων;Να βάλει τα ωραία του λεφτά ο κάθε καλός κατασκευαστής, να φτιάξει το δρόμο και μετά να βγάλει και κέρδος. Δεν είπαμε όχι.
Είναι ενδεικτικό ότι δεν έχει διαμαρτυρηθεί κανείς σοβαρά για την Αττική Οδό, για παράδειγμα. Διότι εκεί έχεις ένα καλό δρόμο, που εξυπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες. Κι όσο κι αν έχουν γίνει κάποιες «παρεμβάσεις», ώστε οι εναλλακτικές διαδρομές να καταστούν (τουλάχιστον) περίπλοκες, όσο κι αν το αντίτιμο δεν είναι χαμηλό, σε καμία περίπτωση δεν ξεσηκώθηκε λαϊκό κίνημα εναντίον της Αττικής οδού.
Ακριβώς γιατί (σχεδόν) όλοι αναγνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος δρόμος έλυσε συγκεκριμένα προβλήματα. Ακόμη κι αν κάποιοι στρέφονται συνολικά κατά των διοδίων, με το επιχείρημα ότι όλοι οι δρόμοι είναι εθνική περιουσία, όταν τα πράγματα γίνονται σωστά ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι διευκολύνεται η ζωή του.
Αυτά, όμως, είναι τα αυτονόητα. Τα διόδια έχουν και μια άλλη παράμετρο που καταδεικνύει το μπάχαλο του ελληνικού κράτους. Όταν κάνω τη διαδρομή για να πάω από την Αθήνα -όπου ζω τα τελευταία έξι χρόνια- στην πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη, δεν με εξοργίζει μόνο το υπέρογκο ποσό που θα πληρώσω σε διόδια. Δε με εξοργίζει μόνο το γεγονός ότι το ποσό αυτό έχει πολλαπλασιαστεί στο ελάχιστο τελευταίο χρονικό διάστημα. Ούτε μόνο ότι πληρώνω για δρόμους-σκοτώστρες. Με κάνει έξαλλο, που με υποχρεώνουν να σταματάω κάθε δυο και τρεις.
Με το ρυθμό που ξεφυτρώνουν οι σταθμοί διοδίων, για να φτάσεις στη Θεσσαλονίκη, ζεις ένα διαρκές σταμάτα-ξεκίνα. Μόνο για την καρμανιόλα των Τεμπών σταματάς τρεις φορές για να πληρώσεις διόδια. Χαζοί είναι - δηλαδή - οι Ιταλοί, που όταν μπαίνεις στους αυτοκινητοδρόμους τους (κι εκεί είναι κανονικοί αυτοκινητόδρομοι, όχι γιαλαντζί σαν τους δικούς μας), σου δίνουν ένα εισιτήριο και δεν ξανασταματάς μέχρι να βγεις στον τελικό σου προορισμό, όπου πληρώνεις ανάλογα με την απόσταση που έχεις διανύσει;
Και δεν είναι μόνο τα νεύρα μας που υποφέρουν από το σταμάτα - ξεκίνα. Επιπλέον, αυξάνει σημαντικά την κατανάλωση της βενζίνης (κι εκεί που έχει πάει η τιμή της, δεν είναι παίξε-γέλασε). Και, βέβαια, μέχρι να φτάσει ξανά το κοντέρ στην προηγούμενη ταχύτητα - που έχεις μειώσει για να σταματήσεις στο σταθμό διοδίων - αυξάνονται και οι εκπομπές καυσαερίων.
Μόνο εμένα ενοχλούν αυτά, Τίνα (Μπιρμπίλη);
Γιώργος Χριστοφορίδης
