Η χώρα βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε μεταχουντικά. Η δίνη αυτή σχετίζεται με την εκδήλωση της παγκόσμιας (δυτικής) κρίσης. Με τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας. Με την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και τις επιλογές των πολιτικών, συνολικότερα των κυρίαρχων ομάδων – ελίτ της χώρας. Η συσσώρευση προβλημάτων επιτάσσει την ιεράρχηση και αποσαφήνισή τους. Αυτό οφείλει να γίνει με τρόπο που θα επανατοποθετούνται στην ουσία τους τα προβλήματα, σε αντίθεση με τον σημερινό κυρίαρχο πολιτικό λόγο.Θεμελιακά πρόβλημα για τη χώρα, συνιστά η ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών να κατανοήσουν το εύρος και την έκταση των καινούργιων ζητημάτων που θέτουν τα νέα διεθνή πλαίσια. Η ανικανότητα αξιολόγησης της εξέλιξης και των συνεπειών των τελευταίων σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα αυτό συνδέεται με τον εγκλωβισμό των πολιτικών ηγεσιών στην οπτική των ισχυρών συμφερόντων, ιδιαίτερα των τραπεζιτών και της διαπλοκής. Αδυνατούν δε, να φανταστούν οποιαδήποτε διέξοδο από την κρίση που δεν θα εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει με το μεγαλύτερο κομμάτι των παραγόντων που επηρεάζουν την κοινή γνώμη, καθώς και ως προς την ποιότητα του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας. Όλοι οι προαναφερόμενοι, έχουν συνηθίσει στις εύκολες λύσεις, στα επικοινωνιακά παιχνίδια και στην αρπαχτή. Αυτό αποδεικνύει, δυστυχώς, και το γεγονός ότι το δεύτερο μνημόνιο, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 25.11.2010, συμφωνήθηκε με την παρουσία τραπεζιτών και εκπροσώπων της διαπλοκής. Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη ότι το μνημόνιο δεν εκφράζει απλά κάποια «ανάγκη», αλλά συνιστά πριν από όλα την ευκαιρία επιβολής των στενών συμφερόντων αυτών των δυνάμεων με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις.Συνολικά, οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν στην ελληνική κοινωνία, αδυνατούν να συνθέσουν ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Να αναπτύξουν μια στοιχειώδη στρατηγική και διαπραγματευτική πολιτική.Το δεύτερο πρόβλημα αφορά την εξωτερική πολιτική. Σε αυτήν δεν υπάρχει, επίσης, κανένα σχέδιο. Γίνονται δηλώσεις που υπονομεύουν τα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου. Διεξάγονται διαπραγματεύσεις μυστικές με άγνωστο για την κοινή γνώμη περιεχόμενο. Όμως, όλες οι μεθοδεύσεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση οδεύει προς έναν εθνικά απαράδεκτο συμβιβασμό υποχώρησης έναντι της Τουρκίας. Δεν υπάρχει αίτημά της Άγκυρας (όπως να εξαιρεθεί το Καστελόριζο από τις διαπραγματεύσεις ή να παραιτηθεί η Ελλάδα από δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο), το οποίο να μην ικανοποιείται στο όνομα του ξεπαγώματος των ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων.Το τρίτο κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι το της δημοκρατίας. Η διαφάνεια, η διαβούλευση, η συμμετοχή αποδείχτηκαν φύκια που πουλήθηκαν ως μεταξωτές κορδέλες. Τα εκ του συντάγματος προβλεπόμενα όργανα δεν ενημερώνονται. Δεν συζητιέται η εξωτερική και η οικονομική πολιτική ούτε καν στο Υπουργικό Συμβούλιο. Δημόσια συζήτηση για αυτά τα ζητήματα καταστέλλεται από τα μέντια όσο το δυνατό περισσότερο. Υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη τα οποία συμπεριφέροντε ως το κράτος, οι κρατικές υποθέσεις και το δημόσιο συμφέρον να είναι ιδιωτική τους υπόθεση. Δεν ενημερώνουν τα κόμματα, ούτε καν το ΠΑΣΟΚ. Δεν ενημερώνουν τη βουλή, ούτε την αρμόδια ειδική επιτροπή. Δεν ενημερώνουν ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο.Συνολικά, οι πράξεις ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική, είναι εθνικά επικίνδυνες και ο τρόπος που αυτές παράγονται υπονομεύουν την δημοκρατία.Τέλος, τέταρτο, η κυβέρνηση έχει διπλό πρόβλημα: αφενός κινείται σε λάθος κατεύθυνση, αφετέρου, όμως, επιπλέον, δεν μπορεί να βαδίσει με αποτελεσματικό τρόπο ούτε στον δρόμο που έχει επιλέξει. Είναι βαθιά ασυντόνιστη. Απουσιάζει από τις γραμμές της η αλληλεγγύη και το πάθος. Ο κάθε υπουργός διαθέτει το δικό του δουβλέτι και κατά κανόνα δεν είναι πεισμένος ούτε αυτός ότι η χώρα βαδίζει σε σωστή κατεύθυνση. Παριστάνουν το τραίνο που κινείται, ενώ έχουν ήδη ξηλώσει τις γραμμές του.
epirusgate
