Δεν έχει νόημα να συζητάμε εάν το ΔΝΤ είναι καλό ή κακό. Το ΔΝΤ είναι αυτό που είναι. Το ρεαλιστικό ερώτημα είναι κάπως πιο κυνικό. Πού θα βρει ο Παπακωνσταντίνου λεφτά για να πληρώσει συντάξεις, μισθούς και φάρμακα, αν αύριο η Ελλάδα αποφασίσει να πει «go home» στους τεχνοκράτες του Στρος Καν. Απευθείας από τις αγορές, όπως προτείνει με μισόλογά της η Νέα Δημοκρατία; Μα, το σπρεντ έφτασε στις 660 μονάδες. Με παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, όπως προτείνουν κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Τότε είναι που δε θα πάρουμε δεκάρα τσακιστή. Ακούγεται ηρωικό, αλλά του λείπει το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αν πας στους δανειστές σου και τους πεις ότι δεν μπορείς να τους πληρώνεις, ενδεχομένως θα βελτιώσουν το διακανονισμό για όσα σου έχουν ήδη δώσει, αλλά μόνο τρελοί θα συνεχίσουν να σου δανείζουν - και ειδικά στο χώρο αυτό οι τρελοί δεν περισσεύουν. Ή μήπως αποχωρώντας από την ΟΝΕ ή και την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως προτείνουν κάποιες άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Τότε είναι που θα μας κλαίνε οι ρέγκες. Τη μέρα που θα αποχωρήσουμε από την ΟΝΕ η δραχμή θα έχει υποτιμηθεί τουλάχιστον κατά 35% σε σχέση με το ευρώ, πράγμα που θα κάνει τις περικοπές δώρων και μισθών να αντιστοιχούν με φιλοδώρημα. Και η ιδέα να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ώρα που και οι τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες χτυπούν παρακλητικά την πόρτα της, έτοιμες να εκχωρήσουν την εθνική τους κυριαρχία στις Βρυξέλλες, δε φαίνεται ενθαρρυντική. Ισως βολεύει εκείνους που σ' ένα παράλληλο παιχνίδι πολιτικής κερδοσκοπίας επενδύουν στην εξαθλίωση, προσδοκώντας ότι πάνω στην απελπισία του ο κόσμος θα κάνει αυτό που δε θα έκανε με σώας τας φρένας, αλλά κανένα πρόβλημα δε λύνει. Κατά βάθος, απλά είναι τα πράγματα και δε χρειάζονται διδακτορικά στο Χάρβαρντ για να τα καταλάβεις. Αρκούν η κοινή λογική και μια στοιχειώδης εμπειρία, πώς διαχειρίζεται κάποιος τα οικονομικά του σπιτιού του. Γιατί αυτά έλειψαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Μια ολόκληρη κοινωνία, σε κάθετη διαστρωμάτωση, πείστηκε ότι τα χρήματα φυτρώνουν στα δέντρα, ότι κάθε διεκδίκηση έχει αυτονοήτως κοινωνική νομιμοποίηση, ότι μπορείς να ευημερείς ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα παράγεις και ότι όλοι δικαιούνται τα πάντα - αν χρειαστεί με δανεικά. Σήμερα, με τρόπο δραματικό για τους οικονομικά πιο αδύναμους, αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στα δύσκολα προβλήματα.
Του Μάκη Βοϊτσίδη στον «Αγγελιοφόρο»
