βρεθήκαμε στις εκδηλώσεις του χωριού και στο νου μας ήρθαν εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες ανεπανάληπτες και μοναδικές από τα πανηγύρια μιας άλλης εποχής. Ας αφήσουμε για λίγο το νου μας να σεργιανίσει στα χρόνια εκείνα μέσα από το διήγημα που ακολουθεί.
Ο Οκτώβριος των χρυσανθέμων
Σαν θαρρείτε πως τον μήνα των χρυσανθέμων και του Αι Δημήτρη πως δεν τραγουδάν και πως δεν χορεύουν, λάθος μεγάλο κάμετε. Σαν περιδιαβείτε τους δρόμους και τα σοκάκια του χωριού πολλά θε να δείτε. Μάρτυς μου ο θεός. Σαν πάτε και στο κέντρο του χωριού πανηγύρι θα αντικρίστε και ένα λιγνό και ψηλό παλικάρι, Γιάνν τον ελένε, τραγούδια αγάπης και ερώτα τραγουδάει και όλο το χωριό και όλους ο κόσμος χαίρεται και τον εκαμαρών. Σύρεται και άμα βραδιάς μεγάλο γλέντι θέλει να γενεί με κλαρίνα και βιολιά στους καφενέδες του Γιώργη του Γιάνν, του Στάθ, και του Λιά. Έτσι περιέγραφε μια γερόντισσα του χωριού τα Αι Δημητριάτικα πανηγύρια στα παλιά χρόνια Η περιγραφή της δεν απέχει πολύ από εκείνα τα χρόνια που λίγες δεκαετίες πριν ζήσαμε σαν παιδιά στα χωριά μας. Τότε που στους δρόμους τα χρυσάνθεμα ευωδίαζαν την πλάση και έδιναν ζωή στο χλομό τοπίο και την καταχνιά του φθινοπώρου. Τότε που το πανηγύρι ήταν πραγματικό πανηγύρι. Με την πανδαισία ηχοχρωμάτων από τις παιδικές ντουντούκες και πολύχρωμα παιχνίδια, από τις δεκάδες αυτοσχέδιες μικρές ψησταριές, τις καντίνες με τα γλυκά, τις τουλούμπες και τα σάμαλι μέχρι τους πάγκους με τα είδη προικός και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται αμέτρητος, κόσμος γεμάτος διάθεση και κέφι, να ζει στο ξέφρενο ρυθμό του πανηγυριού. Στο κέντρο της πλατείας η κάθε λογής κούνιες, βάρκες, αιωρούμενες κούνιες που στην θεά τους σε έπιανε ίλιγγος και τρόμος. Αλλά και τα καφενεία από μέρες πριν ετοιμασίες για να τα μετατρέψουν σε κέντρα διασκεδάσεις και να δεχθούν τους γλεντζέδες. Να κλείσουν και τα καλύτερα συγκροτήματα, την Νίτσα Τσίτρα με τον Μανόλη Παπαγεωργίου, τον Χρύσανθο με το Γώγο τους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο γνωστούς σε όλους Τοπαλιδέους, αλλά και λαϊκές ορχήστρες έτσι ώστε να ικανοποιηθούν όλα τα γούστα και όλες οι επιθυμίες. Ένα σκηνικό που δεν λησμονείται και ούτε παραγράφεται από την μνήμη μας.
Γράφτηκε 26 Οκτωβρίου 2011Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
