Μετά από 33 χρόνια λειτουργίας της έκλεισε η γνωστή στους καλοφαγάδες ψαροταβέρνα «Νυμφόπετρες» που βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από το χωριό Νυμφόπετρα.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της λειτουργίας της είχε γίνει ευρύτερα γνωστή για τα καλοψημένα φρέσκα ψαριά της. Οι άνθρωποι της ταβέρνας έδιναν το καλύτερο εαυτό τους για να μείνουν οι πελάτες τους ευχαριστημένοι. Η κ. Γεσθημανή Πέτρινου- Ρούντου μας εξιστορεί το ξεκίνημα της ταβέρνας και όλα όσα έζησε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της.
«Ξεκινήσαμε την ταβέρνα το 1991. Μέχρι το 2006 μαζί με την ταβέρνα καλλιεργούσαμε και καπνά για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το σπίτι μας. Μέχρι αργά το βράδυ στη ταβέρνα και το πρωί στο καπνό. Η ταβέρνα πήγαινε πολύ καλά. Κόσμος έρχονταν από παντού. Από την Θεσσαλονίκη και τα γύρω χωριά. Είχαν μάθει για τα φρέσκα ψάρια αλλά και το κάλο ψήσιμο τους. Ο σύζυγος μου Μιχάλης, ήταν ψαράς και κάθε μέρα έφερνε από την λίμνη Βόλβη φρέσκα ψάρια. Στον πελάτη ποτέ δεν σερβίραμε δεύτερης και τρίτης ημέρας ψάρια. Αυτό ήταν που εκτιμούσε ο κόσμος. Κανένας πελάτης δεν διαμαρτυρήθηκε για κακοψημένο ψάρι. Πάντα είχα το νου μου στο ψήσιμο και ας έκανα και άλλες ετοιμασίες. Χαιρόμουν όταν οι πελάτες μας άφηναν άδεια τα πιάτα και αν κάποιος άφηνε κομάτι ήταν γιατί ήταν μεγάλο το ψάρι και είχε χορτάσει. Τόσο πολύ προσέχαμε το κάθε τι που θα προσφέραμε» μας τόνισε η κ. Πετρίδου.
Τα γλέντια και η οικονομική κρίση
«Δεν είχαμε μόνο τους καθημερινούς πελάτες αλλά είχαμε γάμους, βαπτήσεις, αρραβώνες. Γίνονταν μεγάλα γλέντια.
Όλα πήγαιναν καλά όταν το 2010 ξεκίνησε η οικονομική κρίση άρχισαν τα πράγματα να δυσκολεύουν και τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαμε να καλύψουμε τα βασικά μας έξοδα. Μέχρι και μέρος της σύνταξης του άνδρα μου βάζαμε για να καλύψουμε τα έξοδα της επιχείρησης. Λίγο πριν φύγει από την ζωή ο σύζυγος μου αποφασίσαμε να κλείσουμε την ταβέρνα γιατί δεν πήγαινε άλλο. Τα έξοδα μεγάλα» υπογράμμισε η κ. Πετρίδου
Δύσκολες στιγμές
Τις δύσκολες στιγμές που βιώνει τους τελευταίους μήνες με την απώλεια του συζύγου της Μιχάλη ήταν εμφανείς στο πρόσωπο της.
«Τώρα που ήταν να χαρεί τους κόπου μιας ζωής έφυγε από κοντά μας. Χειμώνα, καλοκαίρι μέσα στην λίμνη για να φέρει τα ψάρια. Πρωί – πρωί μετά ξυλιασμένα χέρια του από την παγωνιά και το κρύο να μαζεύει τα δίκτυα του για να μας φέρει τα ψάρια. Γιατί τώρα να μη χαρεί ζωή του» ήταν το παράπονο που έφερε βούρκωμα και δάκρυα στα ματιά της.
Τον Μιχάλη Πετρίδη, εμείς η μεγαλύτερη θα τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε και για κάτι ακόμα. Όταν έπαιζε μπάλα στη ομάδα της Νυμφόπετρας τον "Μέγα Αλέξανδρο". Ως ένα παίκτη που εμφορούνταν από δύναμη, θελήσει και πείσμα. Δεν φοβόνταν, τολμούσε και στις ποιο δύσκολες φάσεις… Έτσι ήταν και σε όλη του τη ζωή...
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
