Σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας είναι δύσκολο να αλλοιωθούν και να ξεχαστούν από την μνήμη μας στο πέρασμα του χρόνου.
Πως μπορεί λοιπόν η κ. Σοφία Λαγκαδάκη –Λαμπριανίδου να ξεχάσει την τραγική στιγμή της δολοφονίας του θείου της Παύλου Λαμπριανίδη;
«Ήμασταν στις παράγκες μετά το κάψιμο του χωριού το 1948 αφού πρώτα μείναμε για λίγους μήνες στον Προφήτη. Πήγα να πάρω νερό όπως κάθε μέρα από το πηγάδι που βρίσκεται στα πλατάνια. Αφού γέμισα την στάμνα γύριζα για το σπίτι. Όταν έφτασα στο καφενείο του Ηλία Κοκτσίδης, όπου γίνονταν γλέντι, είδα τον θείο μου Παύλο να είναι γεμάτος στα αίματα. Τρέχω στο σπίτι της θείας μου Αγγελικής, εκεί είδα το μωρό που ήταν φασκιωμένο, την μικρή Ελενίτσα, την πήρα και έφυγα χωρίς να πω σε κανέναν τίποτα. Ήταν για μένα μια συγκλονιστική στιγμή. Δεν έφταιγε ο Γιάννης Καρατζόγλου αλλά εκείνος που έδωσε το πιστόλι» ανέφερε στην αφήγηση της η κ. Λαγκαδάκη-Λαμπριανίδου
Συνεχίζοντας και αναφερόμενη στους γονείς της που έφυγαν κάτω από δύσκολες καταστάσεις από τον Πόντο μας είπε: « Οι γονείς μου έφυγαν από την Τραπεζούντα του Πόντου. Στο λιμάνι ήταν πολλοί άνθρωποι και ορισμένοι που ανέβαιναν στο καράβι έπεφταν και πνίγονταν. Η μάνα μου Βασιλική δεν γνώρισε μάνα, πατέρα και αδέλφια. Από του πατέρα μου την πλευρά, του Ηρακλή, ήρθαν στην Ελλάδα αλλά τρία αδέλφια και τρεις αδελφές. Όταν ήρθε στην Ελλάδα, τη μάνα μου την πήρε στην προστασία της μια γιαγιά μας που έμεινε στο Πολύδενδρη Λαγκαδά και αυτή την μεγάλωσε και την πάντρεψε. Στο Πολύδενδρη είχαμε συγγενείς. Όταν ήταν να κάψουν το χωριό μας ο ξάδελφος μου από το Πολύδενδρη γνώριζε τον καπετάνιο των ανταρτών Λυκούργο, ο οποίος κατάγονταν από τα Άνω Θεοδωράκια Κιλκίς, του είπε ότι θα κάψουμε το χωριό αλλά δεν θα ματώσει νύχι. Εντολή ήταν να μη σκοτώσουν κανέναν. Θα τους λέτε βγείτε έξω και λύστε τα ζώα σας. Είχαν φτάσει οι αντάρτες ήδη από πολύ νωρίς στο χωριό. Στα σπίτια που κάψανε ήταν και του θείου μου του Αχιλλέα που ήταν στο Καρτάλι» μας είπε η κ. Λαγκαδάκη –Λαμπριανίδου.
Να σημειώσουμε ότι για το ατυχές συμβάν με την δολοφονία του Παύλου Λαμπριανίδη έχουμε εκτενή αναφορά με αφηγήσεις στο βιβλίο μας με τίτλο «Από τον Πόντο στην κατοχή και στον εμφύλιο»
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
