Περνώντας της Κυριακή το πρωί μπροστά από το καφενείο του Στάθη, όπως είναι γνωστό στη Νυμφόπετρα, είδαμε την εξώπορτα κλειστή και αναρωτηθήκαμε γιατί; Είναι ώρα που άλλοτε υπήρχε κόσμος και έπινε το καφεδάκι του.
Τη απάντηση την πήραμε άμεσα από την κ. Ελένη Κωνσταντινίδου που με τον γιο της Στάθη και την νύμφη της Παναγιώτα κάθονταν στο προαύλιο χώρο του καφενείου.
Πριν ακόμη αρχίσουμε την συζήτηση μας η κ. Ελένη πρότεινε πρώτα να ετοιμαστεί ο καφές παρά το σύντομο της επισκέψεως μας εκείνη επέμενε και Στάθης σε χρόνο ρεκόρ μας ετοίμασε το καφέ μας.
Λοιπόν κ. Ελένη γιατί κλείσαμε το καφενείο;
«Ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης. Ήταν καιρός. Κουράστηκα πολύ. 40 χρόνια κράτησα το καφενείο. Πήρα την ευθύνη εγώ λειτουργίας καφενείου λόγω της απώλειας του συζύγου μου του Γιώργου, που με πλήγωσε πολύ. Τα πρώτα χρόνια με τους παππούδες περάσαμε πολύ καλά. Ήταν άνθρωποι ευχάριστη καλαμπουρτζήδες. Χαρές και γέλια στο καφενείο. Θυμάμαι τον πατέρα σου Χαράλαμπο με το χαρακτηριστικό γέλιο, το Θεόδωρο Ακαλίδη το Στέφανο τον Ξανθόπουλο και πολλούς άλλους παππούδες που ήταν άνθρωποι κεφάτη. Τα μετέπειτα χρόνια ήταν δύσκολα χρόνια ακόμα δυσκολότερα έγιναν με την ακρίβεια και τον φόρο του ΕΝΦΙΑ. Δεν μπορούσα να εξυπηρετήσω της οικονομικές υποχρεώσεις μου. Δυσκολεύτηκα πολύ» μας είπε στην αφήγηση της η κ. Κωνσταντινίδου
Δεν παραλείψαμε να θυμηθούμε και τα χρόνια εκείνα με τους διαχωρισμούς σε χρωματικά καφενεία.
« Την περίοδο που είχα εγώ το καφενείο το 1984 τα πράγματα είχαν κάπως ομαλοποιηθεί υπήρχαν οι διαχωρισμοί όχι όμως φασαρίες. Στο τέλος όλοι γίναμε ένα» μας είπε.
Τα αποτσίγαρα
«Το πάτωμα του καφενείου ήταν γεμάτο από αποτσίγαρα. Κάθε πρωί καθάριζα στίβος από τσιγάρα. Ορισμένοι τα πατούσαν στο πάτωμα και τα έσβηναν» είναι μια από τις τόσες εικόνες που θυμάται
Βάρια κληρονομιά
Στα χέρια της η κ. Ελένη Κωνσταντινίδου είχε να διαχειριστεί μια βαριά κληρονομιά ενός ονόματος που έρχονταν από μακριά.
Κράτησε ως καλή καπετάνισσα και το σπίτι της και την επιχείρηση σε σταθερή πορεία.
«Το πρώτο καφενείο της οικογενείας λειτούργησε στην Παλιά Νυμφόπετρα από τον Γιώργο Κωνσταντινίδη, αργότερα και στο νέο χωριό το λειτούργησε ο πεθερός μου Στάθης και το 1984 το παρέλαβα εγώ» μας είπε η κ. Ελένη κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναφορά στην πορεία του καφενείου.
Ακόμα και μέχρι πριν το κλείσιμο του καφενείου για τον προσδιορισμό, σε ποιο καφενείο θα πάμε αναφέρονταν στο όνομα Στάθη. Που σημαίνει πολλά…
Να είσαι καλά κ. Ελένη Κωνσταντινίδου
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
