Δημήτριος Δημητρίου – Νυμφόπετρα: Από την Σαμψούντα του Πόντου στο Τσαλί Μαχαλά της Μακεδονίας.

Τα βάσανα και τις πίκρες που γνώρισε από μικρή ηλικία μας αφηγείται ο κ. Δημήτριος Δημητρίου 98 ετών σήμερα και ίσως ο μοναδικός γεννημένος στο Πόντο που υπάρχει στο χωριό του τη Νυμφόπετρα. Βάσανα και πίκρες η ζωή του, ευχόμενος να  μη ζήσει ποτέ κάνεις.

Που γεννηθήκατε;

"Γεννήθηκα στη Σαμψούντα του Πόντου. Όταν ήρθαμε εδώ εγώ ήμουν ένα χρονών.

Ήρθαμε με καράβι στο Πειραιά και από εκεί ήρθαμε στη Μακεδονία το 1924. Προχωρώντας προ τα ανατολικά της Θεσσαλονίκης οι δικοί μας είδαν την λίμνη και είπαν εδώ θα μείνουμε. Ο πατέρα μου Λάζαρος Δημητρίου ήταν ψαράς. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα περάσαμε πολύ φτώχια. Σαν παιδιά μόνο που γνωρίσαμε ήταν δουλειά και τίποτα άλλο. Πατέρας μου πέθανε το 1933. Η μάνα μου η Μαρία, εγώ και ο αδελφός μου δουλεύαμε στα χωράφια. Το κράτος μας έδωσε ένα αλέτρι και ένα ζώο και με το γείτονα μαζί κάναμε ζευγάρι."

Πως ήταν η ζωή στο Πόντο τι σου έλεγαν οι γονείς σου;

"Περνούσαν πολύ καλά. Και εκεί ο πατέρας μου ήταν ψαράς αλλά είχαν και χωράφια."

Γιατί φύγανε;

"Τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Δεν μπορούσαν άλλο να μείνουν εκεί κινδύνευε η ζωή τους. Αν κάθονταν εκεί θα του σκότωναν και αναγκάστηκαν έτσι να φύγουν, αφήνοντας τις περιουσίες τους."

Τι θυμάστε από την Γερμανική κατοχή;

"Όταν ήρθαν οι Γερμανοί περάσαμε δύσκολα, είχαμε φτώχια και πείνα. Οι Γερμανοί έκαναν πλιάτσικο. Αν είχες τέσσερα ζώα το ένα το έπαιρναν. Το ίδιο πλιάτσικο έκαναν και οι Βούλγαροι.

Οι Γερμανοί δεν πείραξαν ανθρώπους αλλά οι βούλγαροι σκότωσαν. Σκότωσαν τον δάσκαλο τον Θωμά που ήταν από την Φλώρινα γιατί κτύπησε την καμπάνα να πάνε τα παιδιά στο σχολείο και οι Βούλγαροι θεώρησαν ότι ήταν μήνυμα για να φύγουν οι αντάρτες. Εκείνη την ημέρα θα σκότωναν πολλούς χωριανούς αλλά πρόλαβαν οι Γερμανοί και γλύτωσαν. Μεταξύ αυτών που θυμάμαι ήταν τα αδέλφια Σαράντης, Νικόλαος και Θεόδωρος Λογοθέτης και ο Γιώργος Κωνσταντινίδης πατέρα του Στάθη Κωνσταντινίδη.

Μετά που έφυγαν οι Γερμανοί ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος. Οι αντάρτες κατέβαιναν στο χωριό και έπαιρναν ότι ήθελαν. Πήραν από το χωριό μας και δυο κορίτσια την Σοφία Μητσόγλου και την Αναστασία Καρατζόγλου. Τη πρώτη φόρα έκαψαν το χωριό μας οι Βούλγαροι και την δεύτερη οι αντάρτες. Μετά τις οικογένειες της μοίρασαν σε σπίτια στο Προφήτη. 

Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν φαντάρος. Μετά μας έκανα παράγκες κοντά στα πλατάνια και το 1951 μας έδωσαν οικόπεδα και κτίσαμε τα σπίτια μας στο νέο χωριό."

Παρά τις δυσκολίες που συνάντησε στη ζωή του ο κ. Δημητρίου δεν το έβαλε κάτω και σήμερα με την σύζυγο του Παρασκευή τα παιδιά του και τα εγγόνια του χαίρεται την ζωή.

Να είστε καλά

Σας ευχαριστούμε.

Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com