Τα παιδιά του μεσοπολέμου δεν είχαν την τύχη να ζήσουν ανέμελα χρόνια. Πριν ακόμη γνωρίσουν καλά – καλά τη ζωή, ήρθαν τα άσχημα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου ταράσσοντας τον ψυχικό τους κόσμο. Για αυτή την ταραγμένη περίοδο της ζωή του μας μιλά ο κ. Ηλίας Καρακιαβούρογλου κάτοικος σήμερα Νυμφόπετρας.
«Γεννήθηκα στο Κοκκινοχώρι (Τσεσμέ) το 1934. Σαν παιδιά είχαμε την παρέα μας και παίζαμε. Ήμασταν, εγώ, ο Νίκος ο Κιοσέογλου τα αδέλφια Τακματζίδη και ο Γιάννης Αμανατίδης. Οι Γερμανοί ήρθαν στο χωριό μας αλλά δεν πείραξαν κανέναν. Θυμάμαι είχαν πάρει κάμποσα ζώα από το Σχολάρι, πέρασαν από το χωριό μας και τα πήγαν στον Ασκό. Εκεί ήταν η έδρα τους. Τα έσφαζαν και τάιζαν τον στρατό τους. Οι γυναίκες στο χωριό έβραζαν αυγά, έφτιαχναν γιαούρτια και τα έδιναν στου Γερμανούς.
Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου ήρθαν ένα βράδυ οι αντάρτες και έγινε μια μάχη, εκεί τραυμάτισαν τον χωριανό μας τον Χαράλαμπο Μητσόγλου. Με τα από αυτό το επεισόδιο φοβηθήκαμε για την ζωή μας και φύγαμε από το χωριό. Το 1947 ήρθαν κάμποσα κάρα από το Προφήτη, φορτώσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε. Από το Προφήτη πήγαμε στη παλιά Νυμφόπετρα. Όταν κάηκε το χωριό, η παλιά Νυμφόπετρα, φύγαμε και πήγαμε στα λουτρά του Λαγκαδά. Μετά μας έδωσαν οικόπεδα και κτίσαμε τα σπίτια μας στο νέο χωριό την σημερινή Νυμφόπετρα
Οι γονείς μου ήρθαν από το Πόντο ήταν από ένα χωριό που το έλεγαν Το ούζαλατ. Δεν γνωρίζω σε ποια περιοχή ήταν.»
Ευχαριστούμε τον κ. Ηλία Καρακιαβούρογλου για την βοήθεια του να καταγράψουμε και τα δικά του βιώματα σε μια ταραγμένη περίοδο της Ελληνικής ιστορίας.
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
