Γειτονιές που σου ματώνουν την ψυχή.

Όλο και περισσότερο οι παλιές γνωστές γειτονιές των χωριών χάνουν την εικόνα των παλαιοτέρων χρόνων που έσφυζαν από ζωή. Όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου αυτές οι γειτονιές μετατρέπονται σε χώρους μοναξιάς και σιωπής.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε η απώλεια ενός καλού φίλου γείτονα του Νίκου Κιοσέογλου από την Νυμφόπετρα, που ήταν ένας από τους λίγους εναπομείναντες της γενιάς του μεσοπόλεμου. Η θλίψη δεν είναι μόνο για την απώλεια ενός προσώπου που εγκαταλείπει τα εγκόσμια, που είναι ένα πραγματικό γεγονός της ζωής, αλλά και το γεγονός ότι τα σπίτια της γειτονιάς στις περισσότερες περιπτώσεις είτε κλείνουν είτε νοικιάζονται στου ξένους, χωρίς να υπάρχει η συνέχεια της οικογενειακής κατοίκησις. Νέοι δεν υπάρχουν για να συνεχίσουν και να δώσουν ζωή και σφυγμό στις γειτονιές και αυτό είναι που σε πληγώνει και σε ματώνει την ψυχή σου. Κάθεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού και αισθάνεσαι μια μεγάλη μοναξιά. Μια μοναξιά που σου φέρνει μνήμες από άλλες εποχές. Τότε που δεκάδες παιδιά στις γειτονιές παίζανε και τραγουδούσαν χαλώντας το κόσμο από τις φωνές τους. Φωνές που δεν ενοχλούσαν αλλά αγαλλίαζαν την ψύχη σου… 

Καλό παράδεισο αγαπητέ γείτονα Νίκο. 

Χρήστος Γιαννακίδης.