Η «πειρατεία» νόμιμου υλικού δεν είναι κάτι το άγνωστο στην βιομηχανία των ταινιών κινηματογράφου, μουσικής – και όχι μόνο. Από την στιγμή που εμφανίστηκε το πρότυπο VHS πριν από σαράντα περίπου χρόνια, όπως το κάθε μορφής λογισμικό (προγράμματα, παιχνίδια) για υπολογιστές στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αλλά και η μουσική ακόμα πιο πριν, που αντιγραφόταν σε κασέτες από τα βινύλια (και αργότερα από τα CD), τα παράνομα αντίγραφα οργίαζαν.
Όσο αφορά τις ταινίες, τα παράνομα αντίγραφα των κασετών VHS, βρίσκονταν σχεδόν παντού, καθώς ακόμα και ο απλός χρήστης με δύο VHS video player συνδεδεμένα μεταξύ τους (μέσω RGB SCART καλωδίου), μπορούσε να δημιουργήσει ένα παράνομο αντίγραφο της νόμιμης κασέτας. Περνώντας στην εποχή του προτύπου «MP3» το 1996, με την χρήση των CD recorder (που εμφανίστηκαν αρχές 90s), των κενών δίσκων CD και αντίστοιχα, των ταινιών DVD (μέσα 90s), των DVD recorder όπως και των άδειων δίσκων DVD, η πειρατεία έγινε ακόμα πιο εύκολη και προσιτή για τον μέσο χρήστη. Η παράνομη αντιγραφή ήταν πάρα πολύ εύκολη, αφού απαιτείτο απλώς ένα CD/DVD recorder στον υπολογιστή, για να πραγματοποιηθεί μια παράνομη αντιγραφή ενός νόμιμου μουσικού CD / ταινίας σε DVD. Κάπου εδώ, φτάνουμε στην εποχή των aDSL ταχύτατων γραμμών και την μαζική εμφάνιση των πειρατικών ταινιών στο Διαδίκτυο, εύκολα προσβάσιμων από τον καθένα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η πειρατεία εκτοξεύθηκε σε απίστευτα επίπεδα, ενώ όσο περνούσαν τα χρόνια μέχρι και τις μέρες μας, τα επίπεδά της ολοένα και αυξάνονταν με ραγδαίους ρυθμούς.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου απρόσμενο το γεγονός, πως η μεγαλύτερη υπηρεσία αναζήτησης στο Διαδίκτυο, η Google δηλαδή, το περασμένο έτος υποχρεώθηκε από διάφορα στούντιο παραγωγής ταινιών και μουσικής, να διαγράψει από την μηχανή αναζήτησης περί τους 345 εκατομμύρια συνδέσμους (link). Οι σύνδεσμοι αυτοί παρέπεμπαν σε ιστοσελίδες διαμοιρασμού παράνομων «rip» ταινιών και μουσικών CD (rip είναι το αρχείο που προκύπτει από την παράνομη μεταφορά μιας ταινίας ή μουσικού CD, από οπτικό δίσκο CD / DVD / Blu-ray στον υπολογιστή). Για την ακρίβεια, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα torrentfreak.com, ο αριθμός των συνδέσμων που ζητήθηκε να διαγράψει η Google, ανέρχεται στα 345.169.134, δηλαδή σχεδόν 1 εκατομμύριο σύνδεσμοι ανά ημέρα για το 2014! Τα «πρωτεία» στην απαίτηση διαγραφής link έχει Βρετανική Βιομηχανία Μουσικής (BPI), με πάνω από 60 εκατομμύρια αναφερόμενους συνδέσμους.
Η Google, παρόλο που υποχρεώθηκε και προέβη στις διαγραφές των συνδέσμων, έχει διατυπώσει μια εντελώς διαφορετική στάση ως την ενδεδειγμένη μέθοδο καταπολέμησης της πειρατείας. Κατά δήλωσή της, «η πειρατεία συχνά αυξάνεται όταν η καταναλωτική ζήτηση δεν καλύπτεται από νόμιμη διάθεση.
Όπως έχουν αποδείξει νόμιμες υπηρεσίες σαν τις Netflix, iTunes και Spotify, ο ορθότερος τρόπος καταπολέμησης της πειρατείας, είναι η προσφορά καλύτερων και πιο εξυπηρετικών νόμιμων υπηρεσιών». Οι εν λόγω υπηρεσίες προσφέρουν αγορά ή/και ενοικίαση ταινιών/μουσικής μέσω του Διαδικτύου, είτε υπό την μορφή αρχείου που «κατεβαίνει» στον υπολογιστή - φορητή συσκευή όταν πρόκειται για αγορά, είτε ως προβολή/ακρόαση ροής (streaming) στην περίπτωση ενοικίασης. Μάλιστα, η Google προσθέτει: «ο σωστός συνδυασμός τιμής, ευκολίας και πλήθος περιεχομένου, καταπολεμά πολύ περισσότερο την πειρατεία, απ’ ότι η επιβολή διαγραφών συνδέσμων».
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι η πειρατεία είναι...πειρατεία, δηλαδή μια πρακτική εξ’ ολοκλήρου παράνομη, τόσο από την πλευρά αυτού που διαθέτει ένα νόμιμο προϊόν παράνομα αντιγραμμένο, όσο και από την πλευρά του παραλήπτη. Εντούτοις, ένα μεγάλο σύνολο των νόμιμων υπηρεσιών που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για διάθεση μουσικής και ταινιών, δεν διατίθεται σε αρκετές χώρες (μέσα σε αυτές και η Ελλάδα), στις οποίες συνήθως παρατηρούνται τα υψηλότερα ποσοστά πειρατείας. Τέλος, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ρητό «εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο», όπως σαφώς και το «εχθρός του φθηνού (ή φθηνότερου συμπληρώνουμε), είναι το δωρεάν», έστω και παράνομα...
zougla
