Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εδώ και αρκετούς μήνες, η Ιταλία δίνει μια άνευ προηγουμένου μάχη για να αντέξει χωρίς να μπει σε μνημόνιο.
Ο ίδιος ο (αριστερός) πρωθυπουργός της χώρας Ματτέο Ρέντσι, είχε εγκαίρως προειδοποιήσει πως «αν δεν τις κάνουμε μόνοι μας τις μεταρρυθμίσεις, θα τις κάνουν οι Βρυξέλλες και οι τεχνοκράτες».
Την προηγούμενη εβδομάδα, έφερε στη Γερουσία το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις και ζήτησε να υπερψηφιστεί, συνδέοντας την συγκεκριμένη ψηφοφορία με παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του.
Στις 3 Δεκεμβρίου, το νομοσχέδιο έλαβε 166 ψήφους υπέρ και 112 κατά.
Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση προβλέπει την ενίσχυση των συμβάσεων αορίστου χρόνου «με βαθμιαία αυξανόμενες εγγυήσεις», σε χρονικό ορίζοντα τριετίας, ιδίως με τη μείωση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών που θα καταβάλλουν οι επιχειρήσεις.
Προβλέπεται επίσης η χορήγηση άδειας μητρότητας στις εργαζόμενες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Αλλά αιχμή του δόρατος υπήρξε η διάταξη που διευκολύνει τους εργοδότες να προχωρούν σε απολύσεις.
Γίνεται επίσης διάκριση μεταξύ των υγιών επιχειρήσεων και αυτών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, καθώς στην περίπτωση των υγιών επιχειρήσεων τα εργατοδικεία θα μπορούν να επιβάλουν επαναπρόσληψη σε περίπτωση άδικης και καταχρηστικής απόλυσης, ενώ στην περίπτωση των επιχειρήσεων με προβλήματα οι απολύσεις θα προχωρούν με καταβολή της προβλεπόμενης αποζημίωσης.
Σύμφωνα με την ιταλική κυβέρνηση, ο νόμος αυτός θα τονώσει τις επενδύσεις και θα αυξήσει τις προσλήψεις εργαζομένων.
Αλλά τα ιταλικά συνδικάτα υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο και οργάνωσαν μεγάλες διαδηλώσεις, που κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία και τρεις τραυματισμούς διαδηλωτών.
«Ζούμε μια βαθύτατη κρίση, είναι αδιάψευστο, και η εργασία είναι ένας βασικός τομέας που χρήζει άμεσων παρεμβάσεων», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός εργασίας Τζουλιάνο Πολέτι.
Συμπέρασμα πρώτο: Η Ιταλία δεν χρειάστηκε την τρόικα για να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.
Συμπέρασμα δεύτερο: Είναι κι’ αυτός ένας από τους σοβαρούς λόγους που πρέπει να λάβει υπόψη η εγχώρια προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία όλοι οι λαοί θα τρέξουν να υπερασπιστούν τα δικά μας δικαιώματα, όταν έχουν ήδη υποχωρήσει τα δικά τους…
Είναι κι’ αυτό άλλο ένα τέλος της αυταπάτης…
