Ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει: "Μία κυβέρνηση που είναι αρκετά μεγάλη για να δώσει τα πάντα στον λαό, είναι αρκετά ισχυρή για να του πάρει και τα πάντα"
Ας κλείσουν κάποια πανεπιστημιακά τμήματα και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν σε πόλεις και χωριά πρωτίστως για να αυξήσουν τον τζίρο τους τοπικά εστιατόρια και κομμωτήρια. Ας σταματήσουν οι άμεσες ή έμμεσες επιχορηγήσεις ποδοσφαιρικών ομάδων για ψηφοθηρικούς λόγους.
Οι πολιτικοί – συνεπικουρούμενοι από συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αλλά και ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, γραφειοκράτες και, γενικά, από πολλούς δραστηριοποιούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα – είναι ικανοί να πράξουν πλείστα όσα προκειμένου να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την νομή της εξουσίας. Όλοι οι προαναφερθέντες θα μπορούσαν να αποκληθούν περιληπτικά ‘’δημόσιοι επιχειρηματίες’’. Οι αμοιβές τους προέρχονται από φόρους, δηλαδή από ποσά που αποσπώνται αναγκαστικά από το εισόδημα του κάθε ατόμου και που, κατά κανόνα, δεν βρίσκονται σε άμεση αντιστοιχία με κάποιο παραγόμενο αγαθό ή υπηρεσία. Έτσι οι δημόσιοι επιχειρηματίες έχουν μπροστά τους ολόκληρη την κλίμακα των ανθρώπινων αναγκών, φόβων και ελπίδων για να αναπτύξουν την δραστηριότητά τους.
Όταν οι φόροι φθάσουν σε κάποιο σημείο που να αποτελούν αφόρητο βάρος για τους ψηφοφόρους, χρησιμοποιείται η μέθοδος του δανεισμού με την οποία δημιουργείται ένα επίπεδο επίπλαστης ευμάρειας μέχρις ότου έλθει η ώρα της πληρωμής του ‘’λογαριασμού’’. Είναι όπως όταν μία συντροφιά φίλων απολαμβάνει ένα πλουσιοπάροχο δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο, η ευχάριστη ατμόσφαιρα όμως συχνά διαλύεται όταν καταφθάσει ο λογαριασμός. Τότε αρχίζουν ερωτήσεις του τύπου ‘’ποιός παρήγγειλε τα έξτρα ορεκτικά’’, ‘’ποιός έφαγε αστακό’’ κλπ. Η δημιουργία των δημοσίων ελλειμμάτων οδηγεί σε παρόμοιες καταστάσεις: οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις αναφύονται όταν τίθεται το ερώτημα ποιοί θα πληρώσουν τα χρέη.
Στην χώρα μας η πορεία προς την καταβαράθρωση της οικονομίας άρχισε την δεκαετία του ’80, την εποχή της αποθέωσης του λαϊκισμού. Αυξήσεις στα κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων 40% εν μία νυκτί, αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, γιγάντωση του δημόσιου τομέα, κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, θέσπιση παράλογων συνδικαλιστικών προνομίων, ίδρυση του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (στον οποίο εντάχθηκαν ναυπηγεία, τσιμέντα, κλωστοϋφαντουργίες, χαρτοβιομηχανίες κ.α.), παροχή κρατικών εγγυήσεων υπέρ δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, που έφθασαν στο 32% του ΑΕΠ το 1989 και πολλές κατέπεσαν στην δεκαετία του ’90, και άλλες ανάλογες αποφάσεις είχαν ως αποτέλεσμα τον υπερτριπλασιασμό του δημόσιου χρέους από 28% το 1980 σε 89% το 1990. Ατυχώς και οι επόμενες κυβερνήσεις, σοσιαλιστικές ή συντηρητικές, συνέχισαν – σε διαφορετικά ποσοστά – την διόγκωση του δημόσιου τομέα, (αρκεί να σημειωθεί ότι ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων από 112.896 το 1974 ανήλθε σε 768.009 το 2010), τον αλόγιστο δανεισμό και την εκρηκτική αύξηση των δημόσιων χρεών και ελλειμμάτων. Η χρεοκοπία της χώρας είχε καταστεί αναπόφευκτη.
Ο οδυνηρός λογαριασμός του έκλυτου δημοσιονομικού βίου των προηγούμενων δεκαετιών έχει αρχίσει να πληρώνεται και, ως συνήθως, έχουν ξεσπάσει διαφωνίες μεταξύ των υποχρέων. Οι φόροι σήμερα ανέρχονται σε ποσοστό 25% επί του ΑΕΠ (‘’Εστία’’, 22.11.14) και εμφανίζουν αυξητική τάση (ήταν 21% του ΑΕΠ το 2008), ενώ ο πελατειακός κρατισμός ανθίσταται λυσσαλέα. Δεν ευθύνονται για τα προβλήματά μας οι (ανύπαρκτοι) ‘’ψεκασμοί’’ από αέρος ούτε οι ξένοι που δήθεν βυσσοδομούν για να υφαρπάξουν τα ‘’ασημικά’’ και τα ‘’φιλέτα’’ μας, τα ορατά ή αόρατα πλούτη μας. Οι κερδοσκόποι δεν εφηύραν τα ελλείμματα. Ο καθρέφτης δεν φταίει όταν αντικρίζουμε σε αυτόν ένα άσχημο πρόσωπο.
Ο υπεύθυνος για τα δεινά είναι το αδηφάγο και μεγαλομανές κράτος που εξυπηρετεί την πελατειακή λογική των ασκούντων και των διεκδικούντων την εξουσία. Άξιος πρωταθλητής των λαϊκίστικων αντιλήψεων επί δεκαετίες ήταν το ΠΑΣΟΚ, σημαντικό μέρος των στελεχών και οπαδών του οποίου μετακόμισε μαζικά τα τελευταία έτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Από την κρίση δεν θα μας βγάλουν το σκίσιμο των μνημονίων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, οι νόμιμες ή παράνομες απεργίες ή … η έξοδος από το ΝΑΤΟ! Δεν θα μας βγάλουν διελκυστίνδες μεταξύ φορο-πληρωτών και φορο-καταναλωτών, σημερινών και μελλοντικών συνταξιούχων, ελεύθερων επαγγελματιών και δημόσιων υπαλλήλων κ.ο.κ.
Χρειάζεται ουσιώδης συρρίκνωση και ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, μείωση των δημοσίων δαπανών και της φορολογίας και διαρθρωτικές αλλαγές, ανάλογες με αυτές που δρομολόγησαν οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης κατά την δεκαετία του ’90 και τα επόμενα έτη πριν εισέλθουν στην ΕΕ. Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης καταβάλλει συστηματικές προσπάθειες για την μείωση δομών – Γενικών Διευθύνσεων, Διευθύνσεων και Τμημάτων – από τις οποίες προκύπτει (βάσει στοιχείων του αυτού Υπουργείου) εξοικονόμηση 10.849.200 ευρώ ετησίως. Αξιοσημείωτη μείωση αλλά δεν αρκεί.
Απαιτείται επιπροσθέτως δραστικός περιορισμός αρμοδιοτήτων και κατάργηση περιττών φορέων και υπηρεσιών. Ας κλείσουν κάποια πανεπιστημιακά τμήματα και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν σε πόλεις και χωριά πρωτίστως για να αυξήσουν τον τζίρο τους τοπικά εστιατόρια και κομμωτήρια. Ας σταματήσουν οι άμεσες ή έμμεσες επιχορηγήσεις ποδοσφαιρικών ομάδων για ψηφοθηρικούς λόγους. Ας παύσουν να είναι κρατικές πολλές επιχειρήσεις που παράγουν δήθεν ‘’κοινωνικά αγαθά’’ και στην ουσία παρέχουν την δυνατότητα διορισμού ‘’ημετέρων’’. Με τέτοιου είδους αποφάσεις θα μειωθεί το ύψος του ‘’λογαριασμού’’ και θα προκύψει ανάπτυξη, που θα διευκολύνει την πληρωμή του από πολύ
