Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Παρακολουθώντας και φέτος τους εορτασμούς για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αυτού που υπήρξε το πιο φριχτό σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, συνειδητοποιεί πως ακόμη και σε καιρούς ευδαιμονίας και ανάπτυξης τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως το «Τείχος του Αίσχους», αυτό το «αγκάθι στην καρδιά της Ευρώπης», που υψώθηκε τη νύχτα της 13ης Αυγούστου του 1961, βρισκόταν ακόμη στη θέση του μόλις πριν από 25 χρόνια και ενώ η ενωμένη Ευρώπη είχε ήδη γίνει πραγματικότητα.
Υπήρχε η ενωμένη Ευρώπη και την ίδια ώρα μια πόλη της, το Βερολίνο, παρέμενε, με «αρχιτέκτονα» τον Έριχ Χόνεκερ, κομμένη στα δύο, χωρισμένη με ηλεκτροφόρα καλώδια, σκοπιές, σκυλιά και την τρομερή ανατολικογερμανική μυστική υπηρεσία, τη «Στάζι» πανταχού παρούσα.
Το Τείχος του Αίσχους καταδυνάστευσε με τον όγκο του τους λαούς της γηραιάς ηπείρου μέχρι την ιστορική 9η Νοεμβρίου 1989, που οι άνθρωποι άρχισαν να το γκρεμίζουν με λύσσα χρησιμοποιώντας όποιο εργαλείο είχαν στη διάθεσή τους.
Όποιος είχε την τύχη να βρεθεί εκείνη την μαγική στιγμή στο Βερολίνο, είχε την ευκαιρία να «αγγίξει» την Ιστορία, να ακούσει τη φωνή της, να περπατήσει σαν υπνωτισμένος ανάμεσα σε ένα πολύχρωμο πλήθος που χτυπούσε με μανία ό,τι πιο πολύ είχε μισήσει επί 28 ολόκληρα χρόνια.
Έναν χρόνο αργότερα, τη νύχτα της 2ας προς 3η Οκτωβρίου 1990, η Γερμανία επανενωνόταν και εκεί, στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, οι Γερμανοί γιόρταζαν ξέφρενα.
Λίγο πριν, στις 22 Ιουνίου 1990 απομακρυνόταν από το Βερολίνο και το περίφημο Τσεκπόιντ Τσάρλι, ένα ακόμη σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου.
Και λίγο νωρίτερα, στις 18 Μαΐου 1990, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ έπαιρνε τη γενναία απόφαση για τη νομισματική ένωση των δύο Γερμανιών.
Ήταν τότε που τα δυτικογερμανικά μάρκα έφθαναν με τα φορτηγά στην ανατολική πλευρά.
Τότε που ο κεντρικός τραπεζίτης είχε επισημάνει στον Κολ τους κινδύνους από έναν τέτοιο εγχείρημα και εκείνος του είχε απαντήσει: «Το γνωρίζω, αλλά είναι αναγκαίο για την πατρίδα».
Έκτοτε, τείχη υψώθηκαν πολλά και πολλές φορές, σε όλον τον κόσμο – και στα μυαλά μας!
Και ξέσπασαν αναρίθμητοι πόλεμοι, όλοι αυτοί που ονομάστηκαν «πόλεμοι της ειρήνης».
Σήμερα, η τελευταία χωρισμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη, είναι η Λευκωσία.
Και αυτό σημαίνει πως τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Ούτε η Ελευθερία, ούτε η Δημοκρατία, ούτε η ευημερία, ούτε η ειρήνη – αγαθά που δυστυχώς κάποιοι δεν έμαθαν να εκτιμούν, διότι δεν έμαθαν ποτέ τους Ιστορία…
