Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς που θα την βοηθήσουν να βγει από το τέλμα της υπερχρέωσης και της κακομοιριάς και να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στον μεταβαλλόμενο κόσμο.
Το ερώτημα για τον Ελληνα πολίτη είναι: πόσες φορές θα ακούσει την ίδια μπαρούφα για να αρχίζει να έχει κάποιες αμφιβολίες;
του Φάνη Ζουρόπουλου*
Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα που είναι γνωστά σε όλους μας: Το 2009 ο Γιωργάκης Παπανδρέου εκλέχθηκε με το «λεφτά υπάρχουν». Το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχθηκε υποσχόμενος ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τους όρους της πτώχευσης που θα του επιτρέψει να κάνει παροχές δισεκατομμυρίων. Το 2014 ο Τσίπρας υπόσχεται ότι η δική του επαναδιαπραγμάτευση θα του επιτρέψει να κάνει παροχές δισεκατομμυρίων (ήδη στην Δ.Ε.Θ. μοίρασε αρκετά).
Το ερώτημα για τον Ελληνα πολίτη είναι: πόσες φορές θα ακούσει την ίδια μπαρούφα για να αρχίζει να έχει κάποιες αμφιβολίες; Ο Τσίπρας αν και αγράμματος και μία ζωή ανεπάγγελτος θεωρεί τον εαυτό του παιδί της πιάτσας και πιστεύει ότι θα καταφέρει τους Ευρωπαίους να μας σβήσουν μέρος του χρέους με το να τους πείσει να μας δώσουν ακόμα περισσότερα χρήματα μέσω ΕΣΠΑ, σχέδια Μάρσαλ και άλλα παρόμοια.
Δηλαδή οι δανειστές μας θα μας σβήσουν το χρέος και εμείς ως αντάλλαγμα θα τους ζητήσουμε και άλλα λεφτά. Ιδιοφυές σχέδιο (!) που περιλαμβάνει και άλλες μεγάλες αλλαγές, όπως κατάργηση ΕΝΦΙΑ, κατώτατος μισθός 751 ευρώ, δωρεάν ρεύμα σε 300.000 οικογένειες, 300.000 θέσεις εργασίας, αφορολόγητο 12.000 ευρώ σεισάχθεια για τα κόκκινα δάνεια κλπ.
Χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα ο Τσίπρας ακολουθεί τον γνώριμο δρόμο που οδηγεί στην εξουσία, που άνοιξε το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η σημερινή Ελλάδα όμως δεν έχει σχέση με το 1981, όταν υπέκυπτε στις σειρήνες της «αλλαγής» με τα γνωστά επακόλουθα και η αριστερά με τις συνιστώσες της που εκπροσωπεί ο Τσίπρας, είναι ήδη μία απομονωμένη μειοψηφία στην Ευρώπη, χωρίς ίχνος πολιτικής επιρροής και αν συνεχίσουν να πουλάνε στους εδώ ιθαγενείς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μόνο ανυπολόγιστες ζημιές θα προκαλέσουν στην χώρα.
Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς που θα την βοηθήσουν να βγει από το τέλμα της υπερχρέωσης και της κακομοιριάς και να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Ο δικομματισμός έχει καταρρεύσει για τους γνωστούς συγκεκριμένους λόγους και η χώρα χρειάζεται νέες πολιτικές δυνάμεις απαλλαγμένες από ιδεοληψίες και φούμαρα του 19ου αιώνα. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει σε άρθρο του στο E.B.R. ο «πρύτανης» της δημοσιογραφίας Θαν. Παπανδρόπουλος, για την χώρα μας είναι άμεση και ζωτική η ανάγκη ανθρώπων που θα μπορέσουν να την οδηγήσουν στη νέα ενσωμάτωσή της, στην αποκαλούμενη «μεταβιομηχανική νεωτερικότητα».
Δυστυχώς το υπέρτατο πιστεύω της σημερινής Ελληνικής πολιτικής τάξης, είναι ότι το κράτος είναι ο μέγας μύθος μέσω του οποίου ο καθένας προσπαθεί να ζήσει εις βάρος όλων των άλλων. Γι’ αυτό όλα τα κόμματα βασικά πιστεύουν τα ίδια πράγματα, γι’ αυτό εμπορεύονται τα ίδια ψέμματα και τις ίδιες φαντασιώσεις. Για το πολιτικό κατεστημένο, με πρώτη την αριστερά, πλούτος είναι κάτι που το παίρνεις από κάπου και το δίνεις όπου θέλεις.
Το χρήμα γι’ αυτούς υπάρχει από μόνο του και δεν αντιπροσωπεύει τις παραγωγικές δυνατότητες μιας κοινωνίας, γι’ αυτό και το μόνο που μπορούν να σκεφθούν είναι να τα πάρουν από κάπου (π.χ. την πλουτοκρατία, το κεφάλαιο κλπ.) για να τα δώσουν στον λαό. Γι’ αυτό και ο Λαφαζάνης, ο Τσίπρας, ο Στρατούλης και τα κομματόσκυλα - συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μοιράζουν λεφτά και ζουν και οι ίδιοι με τα λεφτά των άλλων. Ολοι υπόσχονται μία Ελλάδα που ποτέ θα δανείζεται από κάποιους και ποτέ θα αρπάζει από κάποιους άλλους.
Όμως, ο πραγματικός πλούτος μιας κοινωνίας είναι οι θεσμοί της, η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, η δυνατότητα το άτομο που αξίζει να δημιουργήσει και να αποκτήσει πλούτο, η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, η σωστή αμοιβή της εργασίας. Οτιδήποτε άλλο, όπως και να ονομάζεται από την συνδικαλιστική ορολογία, δεν είναι τίποτα άλλο από το πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου να υφαρπάξει από τον πλησίον του.
Ολοι αυτοί οι πολιτικάντηδες λοιπόν (Παπανδρέου, Τσίπρας, Σαμαράς, Βενιζέλος και οι παραφυάδες τους) πρέπει να πάρουν δρόμο και οι δυνάμεις της γνώσης, της ευθύνης και της δημιουργίας που βρίσκονται διάσπαρτες στην χώρα να συσπειρωθούν το ταχύτερο, ώστε μέσα από μία μεγάλη πολιτική συνεργασία να μπουν στο περιθώριο της ιστορίας ο λαϊκισμός, η αρπαγή δανεικού πλούτου και η οργανωμένη ρεμούλα συντεχνιακών ομάδων με πολιτικές προσβάσεις. Οι νέες δυνάμεις υπάρχουν, είναι υψηλής ποιότητας και διαθέτουν τα μέσα για να πετύχουν στόχους.
Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσουν να συσπειρωθούν μέσα από νέους πολιτικούς σχηματισμούς ικανούς να εκπονήσουν σχέδια ανάπτυξης και ταυτόχρονα προσαρμογής στη μεγάλων απαιτήσεων ψηφιακή εποχή! Την στιγμή μάλιστα που ο χρόνος πιέζει και βρισκόμαστε ακριβώς στο παρά-πέντε.
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
Από: EBR
