Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το ερώτημα που πλανάται όλα αυτά τα τελευταία βασανιστικά χρόνια στα χείλη όλων, είναι ένα:
«Μα καλά, χρειαζόταν να έλθει το ΔΝΤ και η τρόικα και να βρεθούμε κάτω από τόσο στενή επιτήρηση, προκειμένου να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να διογκώνουμε επ’ άπειρον το δημόσιο χρέος μας, ότι δεν μπορούμε να δανειζόμαστε ξανά και ξανά, ότι δεν μπορούμε να πληρώνουμε θηριώδη τοκοχρεολύσια, ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε τις ΔΕΚΟ να δανείζονται με εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου (το οποίο καλείτο να τις πληρώσεις όταν αυτές κατέπιπταν), ότι δεν μπορούμε να συσσωρεύουμε ατιμωρητί ελλείμματα επί ελλειμμάτων;»
Και κάθε φορά, η απάντηση, σχεδόν μοιρολατρική, ήταν η ίδια: «Για να φθάσουμε ως εδώ… μάλλον»!
Σήμερα, η Ελλάδα καταβάλλει μια συντονισμένη προσπάθεια να πάρει ξανά τις τύχες της στα χέρια της.
Να βγει οριστικά από τα μνημόνια, χωρίς βέβαια να επιστρέψει στο φαύλο παρελθόν του χρέους και των ελλειμμάτων, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τα δημοσιονομικά της.
Να δημιουργήσει ένα δικό της πρόγραμμα, που θα της επιτρέπει την αναγκαία ευελιξία για να αναπτύξει την οικονομία της.
Η μετάβαση δεν είναι εύκολη και προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται όλες οι προσπάθειες αυτής της περιόδου.
Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή και οποιαδήποτε αναταραχή θα οδηγούσε σε ένα επικίνδυνο πισωγύρισμα.
Αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται όλοι όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει συσσώρευση χρέους και ελλειμμάτων – και δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγοι.
Πιθανόν, πολλοί να μην αντιλαμβάνονται τι σημαίνει «βιώσιμο χρέος».
Να ηχεί παράξενα στ’ αυτιά τους αυτός ο καινοφανής όρος, που, ακριβώς εξ αυτού του λόγου, εύκολα μπορεί να τον ειρωνευτεί κανείς.
Με τη διαφορά ότι «βιώσιμο» είναι το χρέος που μπορεί να το εξυπηρετήσει κανείς.
Όταν ένα χρέος κηρύσσεται επίσημα βιώσιμο, τότε εκλείπουν και οι κίνδυνοι που μπορεί να βλέπουν μελλοντικοί επενδυτές, έρχονται επενδύσεις και δημιουργούνται θέσεις εργασίας.
Από εκεί και πέρα, ό,τι επιπλέον υπάρξει κατά τη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους, είναι ευπρόσδεκτο και σημαντικό.
Αυτή είναι η αλήθεια και οποιοδήποτε ταρακούνημα αυτή τη στιγμή, απλώς θα μας πήγαινε πίσω – σε ένα ακόμη μνημόνιο…
