Πολύ ισχυρότερη από αυτή του προέδρου των ΗΠΑ φαίνεται να είναι η πολιτική επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική ζωή. Πόσο καλό είναι αυτό, όμως, για το εβραϊκό κράτος;
Η αλλαγή πολιτικής του Ομπάμα έναντι του Ιράν στο θέμα που αφορά την κατασκευή ιρανικών πυρηνικών όπλων, δεν τον κατέστησαν προσφιλή στα μάτια του Νετανιάχου. Είναι όμως η σωστή πολιτική. Τουλάχιστον, ας τούς δώσουν την ευκαιρία, μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
του Α. Μ. Διαματάρη*
Σπάνια οι προσωπικές σχέσεις ηγετών χωρών γίνονται πρωτοσέλιδο θέμα στις εφημερίδες. Κι όμως, οι σχέσεις των Ομπάμα και Νετανιάχου έχουν χειροτερεύσει τόσο πολύ –ποτέ δεν ήταν χειρότερες– που αποτελούν θέμα εκτενών αποκαλυπτικών ρεπορτάζ στις μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες.
Για παράδειγμα, Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν προσφάτως στην Wall Street Journal πως «έχουν πλέον πειστεί ότι ο Νετανιάχου και η ομάδα του της Εθνικής Ασφάλειας είναι απερίσκεπτοι και αναξιόπιστοι». Από την άλλη μεριά, Ισραηλινοί αξιωματούχοι, μιλώντας στην ίδια εφημερίδα, χαρακτηρίζουν τον Ομπάμα και την ομάδα του ως «αδύνατους και αθώους».
Μέχρι εκεί έχουν φθάσει τα πράγματα. Το Ισραήλ απολαμβάνει μία χωρίς προηγούμενο προνομιακή σχέση στην αμερικανική κοινωνία και πολιτική ζωή. Είναι τέτοια η επιρροή του Ισραήλ στις ΗΠΑ, που φαίνεται να ξεπερνά ακόμα και αυτήν της κυβέρνησης του τόπου. Είναι γι αυτόν τον λόγο που ο Νετανιάχου δεν φαίνεται να πολυ-ανησυχεί για την ψυχρότητα στις σχέσεις του με τον Ομπάμα. Ασκεί μεγαλύτερη επιρροή, στο θέμα αυτό, στο Κογκρέσσο απ’ ό,τι ο Ομπάμα. Αυτή είναι δύναμη.
Και όμως, η κατάσταση αυτή δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός από τα δύο μέρη –και μακροχρόνια μπορεί να βλάψει το Ισραήλ. Ωστόσο, σε ένα γενικότερο επίπεδο, η κατάσταση αυτή εκπέμπει μία αρνητική εικόνα με δυσμενείς επιπτώσεις για την Αμερική και για τις δυνατότητές της να επηρεάζει τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή. Είναι τραγικό, για παράδειγμα, ότι οι συνομιλίες για την εκεχειρία μεταξύ των Ισραηλινών και της Χαμάς διεξάγονται στο Κάϊρο με μεσολαβητές τους Αιγύπτιους αντί τους Αμερικανούς, όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Πέρα από το Ισραήλ, όσο σημαντικό κι αν είναι (και ασφαλώς είναι), η Αμερική έχει και άλλα συμφέροντα στην Μέση Ανατολή τα οποία δεν είναι δυνατόν να αγνοήσει. Πέρα από τον Αραβικό Κόσμο, είναι και το Ιράν, το οποίο αποτελεί μία μεγάλη σε πληθυσμό, ιστορική και στρατιωτικά ισχυρή δύναμη, η οποία παίζει ηγετικό ρόλο στην άμεση περιοχή της. Η απομόνωση του Ιράν για δεκαετίες, μετά την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας πριν 40 χρόνια, δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Αντίθετα, το Ιράν αποτέλεσε πηγή προβλημάτων για τις ΗΠΑ και συμμάχους τους.
Η αλλαγή πολιτικής του Ομπάμα έναντι του Ιράν στο θέμα που αφορά την κατασκευή ιρανικών πυρηνικών όπλων, δεν τον κατέστησαν προσφιλή στα μάτια του Νετανιάχου. Είναι όμως η σωστή πολιτική. Τουλάχιστον, ας τούς δώσουν την ευκαιρία, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ήδη, τα οφέλη της συνεργασίας αυτής είναι ορατά και σημαντικά: Είναι, για παράδειγμα, η συνεργασία ΗΠΑ-Ιράν που εξανάγκασε τον Αλ-Μαλίκι σε παραίτηση. Είναι η συνεργασία Ιράν-ΗΠΑ που ενισχύει τους Κούρδους στην μάχη που δίνουν κατά των κοινών εχθρών, των ισλαμιστών, σύμφωνα με πρωτοσέλιδο θέμα της Wall Street Journal. Και αυτό δεν συμφέρει μόνον τις ΗΠΑ. Συμφέρει και το Ισραήλ.
* Κύριος αρθρογράφος στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης
Από: EBR
