Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Κατάπληκτη η ελληνική κοινή γνώμη, η σιωπηλή πλειοψηφία των ανέργων, των συνταξιούχων με τις πενιχρές πλέον συντάξεις, των αξιωματικών και των αποστράτων, των γιατρών και των νοσηλευτών, των εκπαιδευτικών, των οικογενειών που βλέπουν τα βλαστάρια τους να ξενιτεύονται, παρακολουθούν αυτήν την καρικατούρα της «μάχης της ΔΕΗ».
Κατάπληκτο το πανελλήνιο παρακολουθεί την κατάθεση επτά διαφορετικών προτάσεων επί του θέματος (με μερικές να απέχουν έτη φωτός από τις άλλες), τις συζητήσεις για το πού και πότε πρέπει να συζητηθεί ένα ήδη εξαντλημένο θέμα, αλλά και ένα ήδη καταποντισμένο στις πρόσφατες ευρωεκλογές κόμμα να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, την ώρα που χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ την ενότητα.
Κατάπληκτοι παρακολουθούμε όλοι μια επανάληψη υποσχέσεων του παρελθόντος και μια ομοβροντία καταστροφολογίας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν αντέχεται άλλο.
Την ώρα που όλοι προσπαθούν να βγάλουν το κεφάλι από το νερό, την ώρα που σοβαρές αποφάσεις επίκεινται για τη χώρα, την ώρα που όλοι γνωρίζουν πως ουδείς έπαθε τίποτε από τις ιδιωτικοποιήσεις, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται σε ένα εντελώς ανύπαρκτο θέμα, με το οποίο δεν ασχολείται κανείς.
Κανείς, πλην των άμεσα «εμπλεκομένων»: Κάποιων συνδικαλιστών και των κομμάτων που στο τέλος της ημέρας περιμένουν να «κάνουν ταμείο»…
Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο (διότι πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν) η ώρα της αλήθειας θα ερχόταν.
Θα ερχόταν δηλαδή η ώρα που θα βρίσκονταν όλοι προ των ευθυνών τους, δηλώνοντας αν θα δέχονταν να προστεθούν οι ψήφοι τους σ’ αυτές της Χρυσής Αυγής.
Και μάλιστα, χωρίς να υπάρχει καν προοπτική δικαίωσης του ιησουιτικού δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Δηλαδή, κάποιοι αποφάσισαν να ξεπεράσουν σε ιησουιτισμό και τους… Ιησουίτες!
