Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν στην Ελλάδα τα συνδικάτα δεν είχαν παρεξηγήσει (για την ακρίβεια δεν τους είχαν αφήσει να παρεξηγήσουν) τόσο πολύ τον ρόλο τους, σίγουρα η χώρα δεν θα είχε καταλήξει σε τόσο μεγάλο χάλι.
Δεν είναι μόνο ότι ο συνδικαλισμός έγινε επάγγελμα και θεωρήθηκε φυσιολογικό οι συνδικαλιστές να μην εργάζονται, αλλά παρ’ όλα αυτά να πληρώνονται κανονικά και να παίρνουν κανονικά τις προαγωγές τους.
Είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά (και με την ανοχή του πολιτικού συστήματος προς εξασφάλιση ψήφων) άπλωσαν τα ποδάρια τους και εκεί που δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα.
Έτσι, αντί να αγωνίζονται και να διαπραγματεύονται προκειμένου να διασφαλίσουν τα εργασιακά και οικονομικά δικαιώματα των μελών τους και του κλάδου τους, βρέθηκαν να έχουν άποψη για τα πάντα.
Αυτό, φυσικά, είχε συνέπειες.
Διότι ένα συνδικάτο μπορεί να έχει γνώμη για τα θέματα των μελών του, αλλά όχι και για την συνολική πολιτική της χώρας, ούτε και για θέματα εκτέλεσης του προϋπολογισμού, μείωσης του χρέους ή οδηγιών της ΕΕ.
Αν η νόμιμα εκλεγμένη – και από πολλούς περισσότερους από ό,τι μια συνδικαλιστική ηγεσία – κυβέρνηση θεωρεί ότι μια κρατική επιχείρηση πρέπει να αποκρατικοποιηθεί για να βρει χρήματα να εκσυγχρονιστεί και να αναπτυχθεί, η συνδικαλιστική ηγεσία του συγκεκριμένου κλάδου μπορεί να διαπραγματευτεί για τους εργαζόμενους, αλλά όχι και να λάβει αποφάσεις στρατηγικού περιεχομένου.
Αν ο λαός έχει αποφασίσει πως η χώρα πρέπει να βρίσκεται στην ΕΕ – και επομένως να συμμορφώνεται σε θέματα ανταγωνισμού που είναι κορυφαία για τις Βρυξέλλες – τα συνδικάτα δεν έχουν δικαίωμα να αντιταχθούν.
Αυτά που συμβαίνουν εδώ, δεν συμβαίνουν πουθενά στον κόσμο.
Τον Δεκέμβριο του 2013, η (αριστερή) κυβέρνηση του Περού αποφάσισε να πουλήσει το 49% της κρατικής εταιρίας πετρελαίου Petroperu, προκειμένου, όπως ανακοινώθηκε, να εξασφαλιστούν τα αναγκαία κεφάλαια για να εκσυγχρονιστεί και να επεκταθεί στον τομέα της διύλισης πετρελαίου.
Έτσι, και με την βοήθεια ενός δανεισμού, η εταιρία θα αυξήσει την παραγωγή διύλισης σε 95.000 από 65.000 βαρέλια την ημέρα, κάτι που θα βοηθήσει το Περού να καταστεί σημαντικός παραγωγός ενέργειας, ένας ισχυρός ενεργειακός παίκτης και αντίπαλο δέος για την Petrobraz της Βραζιλίας.
Πρόεδρος της χώρας από τον Ιούνιο του 2011 είναι ο αριστερός πρώην στρατιωτικός Ογιάντα Ουμάλα, δηλωμένος φίλος του Τσάβες και επικεφαλής του Εθνικιστικού Κόμματος, το οποίο έχει συμμαχήσει με το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ο Ουμάλα ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησής του και… τα σκυλιά δεμένα.
Στην Ιταλία πάλι, η αεροπορική εταιρία Alitalia αποφάσισε στις αρχές του μήνα να προχωρήσει σε 2.251 απολύσεις και αυτό είναι το αντικείμενο των διαβουλεύσεων με τα συνδικάτα.
Οι απολύσεις αποτελούν βασική απαίτηση της αεροπορικής εταιρίας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων Etihad, η οποία θέτει τον όρο αυτό για να προχωρήσει σε επένδυση η οποία, συνολικά, θα πρέπει να ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, με την συμφωνία να αναμένεται να κλείσει μέχρι τις 15 Ιουλίου.
Αλλά και εκεί, τα συνδικάτα αντιλαμβάνονται πως αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε η Αλιτάλια θα βάλει λουκέτο και θα χαθούν όλες οι θέσεις εργασίας.
Γι’ αυτό και το ιστορικό συνδικάτο Cgil, που παραδοσιακά ελεγχόταν από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τώρα από την Κεντροαριστερά, δήλωσε:
«Πρέπει να προσπαθήσουμε να συμβιβάσουμε τις προτάσεις για ανάκαμψη με την προστασία των θέσεων εργασίας».
Δέχθηκαν δηλαδή οι Ιταλοί συνδικαλιστές πως αν δεν υπάρξει ανάκαμψη, θα υπάρξει ξαφνικός θάνατος και αναζητούν την πιο ανώδυνη λύση.
Τις προάλλες, στις 28 Ιουνίου, η διοίκηση της ιταλικής τράπεζας UniCredit κατέληξε σε συμφωνία με το συνδικάτο τραπεζοϋπαλλήλων FABI, για τη περικοπή 2.400 θέσεων εργασίας.
Πρόκειται για το πρώτο στάδιο των μειώσεων εργατικού δυναμικού που προβλέπεται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης της τράπεζας για την περίοδο 2013-2018.
Στο πλαίσιο της συμφωνίας με τα συνδικάτα, η UniCredit συμφώνησε επίσης να προσλάβει 800 νέους και να υπογράψει με 670 υπάρχοντες μαθητευομένους συμβάσεις αορίστου χρόνου, ενώ οι διαπραγματεύσεις για τις εναπομείνασες περικοπές θέσεων εργασίας που προβλέπονται από το σχέδιο θα συνεχιστούν τον επόμενο χρόνο.
Δηλαδή, και αυτοί οι συνδικαλιστές έλαβαν υπόψη τους πως αν έλεγαν όχι στο σχέδιο αναδιάρθρωσης, απλώς η τράπεζα θα έκλεινε και θα χάνονταν πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Οπότε, φρόντισαν να εξασφαλίσουν 1.500 θέσεις εργασίας για νέους ανθρώπους.
Με λίγα λόγια, κοντά στο νου κι’ η γνώση!
Και η αδιαλλαξία δεν διαθέτει ούτε νου, ούτε γνώση…
