Γεννήθηκε το 1955 στον Σοχό Θεσσαλονίκης. Είναι εκπαιδευτικός και εργάστηκε στη Λέρο από το 1979 μέχρι τη συνταξιοδότησή του πριν από δυο χρόνια. Ταυτόχρονα είναι ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που συνδυάζει τη ζωγραφική με τη φωτογραφία και την αγάπη στην πατρώα γη, την οποία υμνεί στα Δωδεκάνησα, όπου ζει, αλλά και σ' όλη την Ελλάδα, όπου εκθέτει τα έργα του.
Ο Κώστας Ασλανίδης, ερασιτέχνης ζωγράφος, επιδίδεται εδώ και χρόνια στην τέχνη που τον έχει συνεπάρει από την εφηβεία του ακόμα και πλέον συστηματικότερα μετά τη συνταξιοδότησή του από την εκπαιδευτική του θητεία.
Αξιοποιεί ιδανικά τον χρόνο και τη δραστηριότητά του, με υδατογραφίες, ελαιογραφίες, νατουραλιστικές απεικονίσεις και προεκτάσεις που αποτελούν για τον ίδιο μέσο έκφρασης συναισθημάτων, ιδεών και βήμα προβληματισμού.
Ξεκίνησε με μια 1η ατομική έκθεση (Φλώρινα 1976) στον τόπο των πανεπιστημιακών του σπουδών και συνέχισε με πλούσια παρουσία στην Ελλάδα. Συμμετοχή στην Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής της Δ.Ο.Ε. (Ρόδος- 1980 – Α΄ Βραβείο), 2η ατομική έκθεση (Ρόδος-Νίσυρος 1987).
Συμμετοχή στην Ομαδική Έκθεση του Συλλόγου Δασκάλων & Νηπιαγωγών περιφέρειας Καλύμνου (1997). Τρίτη ατομική έκθεση (Λέρος 2010). Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση στο Aschheim (2012) καθώς και συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις στη Λέρο (2012) και μια ακόμα πλούσια σε εικόνες και παρουσίες έκθεση ζωγραφικής τον περασμένο Σεπτέμβριο στο “Κατάλυμα της Γαλλίας” στη Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, με τίτλο “Νίσυρος–50 υδατογραφίες”.
Μια συλλογή που αποτελεί συνέχεια της προ 25ετίας δουλειάς του για το νησί του Πολυβώτη με είκοσι ελαιογραφίες και με τίτλο: “Δεν υπάρχει νερό, μονάχα Φως!”. Μια δουλειά, στην οποία περιγράφει εικαστικά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, τις εξοχές της Νισύρου και τα γραφικά ξωκλήσια, εκφράζοντας την ελπίδα, οι ξεχωριστές ομορφιές του μικρού αυτού νησιού να προστατεύονται ως “κόρη οφθαλμού” από ντόπιους και επισκέπτες, παραμένοντας για όλους εσαεί “θησαυρός αδαπάνητος!”. Και όλα αυτά με την ερασιτεχνική προσέγγιση στη ζωγραφική και τη φωτογραφία που έβαλε, στο μεταξύ, στην καθημερινή του δραστηριότητα.
Τον περασμένο μήνα, στο πλαίσιο εθνογραφικών εκδηλώσεων με αφορμή το ονομαστό καρναβάλι της ιδιαίτερης πατρίδας του Κώστα Ασλανίδη, στον Σοχό Θεσσαλονίκης, έγινε η παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματός του “Σοχός–Νόστιμο Ήμαρ” με φωτογραφίες του Σοχού (της δεκαετίας του ’70) που αναδεικνύουν τον χαρακτήρα και την τοπική αρχιτεκτονική των μικρών κατοικιών στην ορεινή κωμόπολη του Νομού Θεσσαλονίκης, μια αρχιτεκτονική μακεδονικού χαρακτήρα που χάθηκε πολύ σύντομα, με τους σεισμούς του 1978.
Ένα γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για την αλλαγή του οικιστικού τοπίου στην περιοχή, αφανίζοντας δημόσια και ιδιωτικά οικήματα, λιθόστρωτους δρόμους και δρομάκια, παραδοσιακές βρύσες, ολόκληρες γειτονιές.
Ο ζωγράφος από μικρό παιδί παρακολούθησε τη τέχνη της αγγειοπλαστικής από τον πατέρα του Στέλιο Ασλανίδη και από τότε δημιουργούσε μικρά γλυπτά.
Κάθε πνευματικό έργο -ποίημα, τραγούδι, ζωγραφιά, σκίτσο, άρθρο, ένα καλό βιβλίο- κάθε πνευματική δημιουργία, αποτελεί ανάχωμα στην αδιαφορία, στη φθορά της καθημερινότητας και στη βία. Μπορεί κάποιο απ' αυτά να γαληνεύσει την καρδιά των ανθρώπων ή και να αποτελέσουν όλα μαζί “σπίθα” για να γίνει μια αλλαγή, μια ανατροπή σ' αυτά που κάποιος βιώνει.
Ένα έργο, όπως αυτό του Κώστα Ασλανίδη, φανερώνει τη γαλήνη, την ομορφιά, το μεράκι και τη φωτεινότητα ενός αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Μας θυμίζει πως ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε υλικά και τεχνικές σε σπίτια, σε δρόμους, σε εκκλησίες, σε κάθε κατασκευή την ανθρώπινη κλίμακα, τους χρωματισμούς της ψυχής του, το μεράκι και την τέχνη που γνώριζε, που ήθελε ή που κληρονόμησε από την προηγούμενη γενιά. Αυτό τον κόσμο, που αν κι έθρεψε γενιές και γενιές και όλοι αγαπήσαμε και μας αγάπησε, τού γυρίσαμε τις πλάτες.
Αυτή την ανθρώπινη πλευρά, αυτή την ίδια τη ζωή, που δεν χάθηκε, αλλά είναι δίπλα μας, έρχεται ο καλλιτέχνης να υπογραμμίσει με το έργο του και να μας πει: εδώ είναι η Νίσυρος, η Λέρος, η Χάλκη, η Σύμη, όλα τα νησιά μας που μοιάζουν με μικρούς παραδείσους. Είναι η “ταυτότητα” του καθενός, η ρίζα, ο καρπός και η φύτρα μας...
rodiaki.gr
