Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Επειδή στο θέμα της τρομοκρατίας κυκλοφορεί πολλή υποκρισία, αξίζει να υπογραμμιστεί ότι όλες αυτές τις δεκαετίες ξεκάθαρα και διαχρονικά κατά της τρομοκρατίας έχουν σταθεί μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ.
Με ψήφο στη Βουλή, μόνο η Νέα Δημοκρατία.
Τον Απρίλιο του 1978, κατά τη συζήτηση στη Βουλή του αντιτρομοκρατικού νόμου, ακόμη και τα πλέον επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν εναντιωθεί και εκφωνήσει πύρινους λόγους.
Το τι ακούστηκε τότε, δεν λέγεται:
Ότι θα δημιουργηθεί στον λαό «η ψύχωση των κινδύνων», ότι «ο τρομοκράτης δεν τρομοκρατείται με νόμους», ότι η τρομοκρατία ταυτίζεται με το αστυνομικό κράτος, ότι «η κυβέρνηση ετοιμάζει το έδαφος για κάποια μορφή κεκαλυμμένης δικτατορίας», ότι «επισημοποιείται ο χαφιεδισμός», ότι πρόκειται για «βόμβα στα θεμέλια των ατομικών ελευθεριών του πολίτη, βόμβα στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας», ότι είναι «νομοσχέδιο παπαδοπουλικής έμπνευσης» και «έχει κατασκευαστεί από τη χούντα των συνταγματαρχών», ότι «δεν κινδυνεύει η Δημοκρατία στον τόπο μας από τους τρομοκράτες. Κινδυνεύει, όμως, από τα τρομοκρατικά νομοσχέδια. Το νομοσχέδιο πάει να καταπνίξει αναμφισβήτητα το ελληνικό λαϊκό κίνημα, τη φωνή των αντιφρονούντων με την ψευδαίσθηση ότι θα ανακόψει τη μεγάλη λαϊκή πλημμυρίδα η οποία κατέρχεται και οδηγείται σε αυτή τη χώρα, σε αυτό τον τόπο εις την μεγάλη εθνική και κοινωνική αλλαγή», ότι το νομοσχέδιο «ήλθε γραμμένο από τη Βόννη, η γερμανική αστική τάξη, η συντήρηση της Γερμανίας, οι βιομήχανοι της Ευρώπης μας έστειλαν αυτό το έκτρωμα», ότι πρόκειται για «προσπάθεια της κυβέρνησης, της άρχουσας τάξης, να τρομοκρατήσει τους Ελληνες, τον καταπιεζόμενο εργαζόμενο ελληνικό λαό», ότι είναι ένα «κρυπτοφασιστικό σχέδιο ναρκοθετεί τους πόθους του λαού για ουσιαστική δημοκρατία. Θα μπορούσε απλά αυτή η κρυπτοφασιστική πανούκλα, αυτή η κρυπτοφασιστική μούμια να έχει τον τίτλο "εχθρός λαός"», ότι «δεν πρόκειται να διώξει τη βία, αλλά θα αποτελέσει όργανο για την κατατρομοκράτηση των δημοκρατικών πολιτών», ακόμη ακόμη ότι δεν υπάρχει τρομοκρατία.
Ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει πως «το νομοσχέδιο περί καταστολής της τρομοκρατίας θα μεταβληθεί σε νομοσχέδιο περί καταστολής της Δημοκρατίας, θα καθιερώσει την κρατική τρομοκρατία εναντίον των πολιτών. Καταγγέλλουμε το σχέδιο νόμου ως δυναμίτη στα θεμέλια των δημοκρατικών θεσμών και της λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο μας».
Ως γνωστόν, ο νόμος ψηφίστηκε, αλλά δεν εφαρμόσθηκε.
Μετά το 1981 ο αντιτρομοκρατικός νόμος 774/1978 καταργήθηκε.
Στις 16 Μαΐου 1983, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Γ.Α. Μαγκάκης είχε δηλώσει:
«Στη χώρα μας δεν υπάρχει το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Είναι μεμονωμένα, δυσάρεστα, πολύ δυσάρεστα περιστατικά που αντιμετωπίζονται με τις διατάξεις που υπάρχουν στον ποινικό κώδικα. Ο νόμος αυτός πέραν του ότι είναι επικίνδυνος, αντισυνταγματικός κλπ, είναι 100% περιττός».
Ακολούθησε κατακόρυφη αύξηση των «μεμονωμένων περιστατικών»: Από τον Νοέμβριο 1983 μέχρι τον Νοέμβριο 1990 είχαμε 29 τρομοκρατικές ενέργειες με 11 νεκρούς και 35 τραυματίες, 3 αποτυχημένες απόπειρες, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες.
Ακολούθησε νέα απόπειρα ψήφισης και εφαρμογής αντιτρομοκρατικού νόμου (ο 1916/1990).
Οπότε είχαμε νέες δηλώσεις στη Βουλή:
Ότι «στην Ελλάδα η τρομοκρατία είναι σε χαμηλότατο επίπεδο. Φταίει η αναποτελεσματικότητα των αρχών».
Ότι «το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά η δράση μιας μικρής θα έλεγα ολιγάριθμης ομάδας, η οποία εδώ και 15 χρόνια δρα χωρίς να είναι γνωστό ποιοι κρύβονται από πίσω, ποιους σκοπούς εξυπηρετεί και από ποιους κατευθύνεται. Δεν μας χρειάζονται καλύτεροι νόμοι, καλύτεροι αστυνομικοί μας χρειάζονται».
Ότι ο νόμος είναι άχρηστος και επιτέλους «γιατί να έχουμε εμπιστοσύνη στην αστυνομία και στις εισαγγελικές αρχές;»
Τον Δεκέμβριο του 1993 το ΠΑΣΟΚ ξανακατάργησε και αυτόν τον αντιτρομοκρατικό νόμο, οπότε ακούσαμε άλλα:
Για αντιμετώπιση της «νόθευσης και του περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων» και για κατάργηση «μιας σειράς καταπιεστικών διατάξεων».
Φτάσαμε έτσι στον Ιούνιο του 2001, οπότε στη Βουλή συζητήθηκε ένας ακόμη αντιτρομοκρατικός νόμος.
Οπότε, είχαμε νέο γαϊτανάκι αγορεύσεων από βουλευτές της κυβέρνησης, που τάσσονταν κατά του νόμου που η ίδια η κυβέρνησή τους είχε φέρει προς ψήφιση.
Άλλος έλεγε πως «δεν αισθάνομαι περήφανος που η παράταξή μου έφερε το συγκεκριμένο νομοθέτημα» και άλλος ότι «η κυβέρνηση κινείται εκτός των πολιτικών και των θεσμικών δεσμεύσεων, εκτός κυβερνητικού προγράμματος. Καταψηφίζω και θεωρώ ότι η διαδικασία που ακολουθήθηκε βρίσκεται εκτός της ψήφου εμπιστοσύνης που έχω δώσει».
Οπότε, συνέβη το απίθανο: Ο νόμος πέρασε με τις ψήφους της… αντιπολίτευσης, δηλαδή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, καθώς μόνο 17 κυβερνητικοί βουλευτές ψήφισαν υπέρ!
Η τότε κυβέρνηση είχε δυσκολευτεί να συστήσει ακόμη και νομοπαρασκευαστική επιτροπή, καθώς πολλοί νομικοί είχαν αρνηθεί να λάβουν μέρος και άλλοι στη συνέχεια είχαν παραιτηθεί.
Είχαμε μάλιστα και τις αντιρρήσεις του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής που έκανε λόγο για «δημοκρατικό έλλειμμα».
Σημειώστε επίσης ότι πολλοί από αυτούς που είχαν τότε αντιταχθεί, κοσμούν σήμερα τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι – και ως προς την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας…
