Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
«Αν για την προπαγάνδα της κυβέρνησης η συνταγματική επιταγή να κρίνει και να ψηφίζει ο κάθε βουλευτής κατά συνείδηση αποτελεί προτροπή σε αποστασία, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Τους καλούμε να το κάνουν, όχι για να ανοίξουν κάποιες πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να ανοίξουν ή να κρατήσουν ανοικτή την πόρτα της δικής του συνείδησης»:
Η εξαιρετικά εξοργιστική δήλωση έγινε από τον φέρελπι αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, στη συνέντευξη που παραχώρησε προχθές στο «Έθνος της Κυριακής».
Είναι προφανές πως όποιος θέλει να αποστατήσει δεν χρειάζεται την προτροπή κανενός – διότι πρέπει να τόχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες.
Αλλά ποιος είναι ο κ. Τσίπρας, ώστε να θεωρεί εαυτόν ικανό να καλέσει οποιονδήποτε να πράξει σύμφωνα με τη συνείδησή του;
Και από πού και ως πού συνείδηση διαθέτει μόνο όποιος συμφωνεί με τον κ. Τσίπρα και τους ομοίους του και όποιος ακολουθεί τον ίδιο και τις συνιστώσες του, τις οποίες αν και ο ίδιος έχει καλέσει από τον περασμένο Ιούλιο να αυτοδιαλυθούν, τώρα τις αθωώνει λέγοντας πως δεν θα τους βάζει φίμωτρο;
Από πού αντλεί ο κ. Τσίπρας αυτή την υπέρμετρη αλαζονεία και πού, σε ποιους αγώνες (πλην καταλήψεων) και σε ποιες κακουχίες σφυρηλάτησε ο ίδιος την δική του συνείδηση;
Πότε μίλησε με τη συνείδησή του, ώστε να λάβει μια μεγάλη απόφαση, στερούμενος των υλικών αγαθών του;
Ποιες δυσκολίες γνώρισε στη ζωή του αυτός ο πορφυρογέννητος, ώστε να τολμά να… καθοδηγεί και τις συνειδήσεις των άλλων;
Πότε γνώρισε φτώχεια και ανέχεια, πότε είδε τους γονείς του να κρύβονται για να μην συλληφθούν από τη χούντα, από ποια χείλη άκουσε ιστορίες εθνικής αντίστασης, εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και εθνικής συμφιλίωσης, ώστε να ασκεί κριτική στη συνείδηση των άλλων;
Και σε ποια από τις δηλώσεις του βρίσκονται η συνείδηση και η ευθύνη – σ’ αυτές που κάνει στο Τέξας ή σε αυτές που κάνει στην Αθήνα;
Όταν τρέχει από την Αργεντινή στη Βραζιλία και από εκεί στη Βενεζουέλα, παρουσιάζοντάς μας αυτές τις χώρες ως «πρότυπα», παραδείγματα χωρών που «βγήκαν από την κρίση με κοινωνική συνοχή» ή όταν σφυρίζει αδιάφορα μόλις ξεσπούν ταραχές και λεηλασίες στις λατινοαμερικάνικες «οάσεις» του;
Όταν συναντά τον Σόιμπλε και επισκέπτεται το ΔΝΤ, παρουσία του Τόμσεν, ή όταν επιστρέφει οίκαδε και καθυβρίζει όλους τους υπόλοιπους ως «μερκελιστές» και δούλους των διεθνών τοκογλύφων;
Όταν μιλά στα συνέδρια του Εκόνομιστ και του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, υποσχόμενος αναστολή του μνημονίου, ή όταν απευθύνεται στα επίδοξα θύματά του, διαβεβαιώνοντας ότι θα το σχίσει το μνημόνιο;
Όταν ζητά εκλογές για να «αντικαταστήσει» το μνημόνιο με το δικό του «σχέδιο ανασυγκρότησης» (δηλαδή με το δικό του μνημόνιο) ή όταν, στο εξωτερικό, αναφερόμενος στις εκλογές λέει πως αυτές δεν θα θέσουν σε κίνδυνο το «πρόγραμμα»;
Όταν υπόσχεται στους πάντες τα πάντα ή όταν λέει πως «η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη, θα έχει ανηφόρα»;
Όταν διαβεβαιώνει πως η χώρα δεν πρέπει να βγει από το ευρώ, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό ή όταν χαϊδεύει τα αυτιά των συνιστωσών του, υιοθετώντας συνθήματα του τύπου «καμιά θυσία για το ευρώ»;
Όταν λέει πως «θα πάμε σε σύγκρουση στο πλαίσιο μιας σκληρής διαπραγμάτευσης» ή όταν καθησυχάζει τους πάντες πως θα συνεχίσουν να ζουν κανονικά και μετά τη «σύγκρουση»;
‘Όταν κλέβει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ή όταν κλέβει τα συνθήματα του ΚΚΕ;
Όταν δηλαδή πατά στη μια ή στην άλλη βάρκα;
«Ντάλα μεσημέρι» (για να θυμηθούμε κι’ εμείς τον Λουλέ) αποκαλύπτει ο κ. Τσίπρας μια πολύ ελαστική συνείδηση, για να παραδίδει και μαθήματα στους άλλους…
