ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
mvoitsidis@gmail.com
Πέντε πάνω, πέντε κάτω, στο τέλος θα βρεθεί το μίγμα για τον ειδικό φόρο στα ακίνητα -άλλωστε, κάτι υποτίθεται ότι ξέρει από μίγματα ο πρωθυπουργός, από τον καιρό που παρίστανε τον αντιμνημονιακό αντάρτη στο Ζάππειο. Θα φωνάξουν λίγο οι βουλευτές της επαρχίας, θα αγριέψουν οι βουλευτές των αστικών κέντρων, δυο τρεις θα απειλήσουν ότι δεν θα ψηφίσουν το νόμο, ώστε να έχουν να λένε στα καφενεία της εκλογικής τους περιφέρειας, πάντως η κυβέρνηση δε θα πέσει από αυτό. Απλώς, λέμε μια κουβέντα παραπάνω, για να περνάει η ώρα.
Δε θα είναι, όμως, πάντα έτσι. Οσο τα πράγματα θα στενεύουν, τόσο θα αποκαλύπτεται η πραγματική μάχη που διεξάγεται στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα χρόνια, ο ένας να φορτώσει τα βάρη στο διπλανό. Γιατί τώρα πλέον δεν υπάρχουν ανίδεοι. Στην αρχή, ναι! Κάποιοι μπορούσαν να νομίζουν ότι δεν υπάρχει κρίση, ότι λεφτά υπήρχαν κρυμμένα και αρκούσαν σθεναρές αρνήσεις για να πέσουν στο τραπέζι. Οτι ο αγώνας δινόταν ανάμεσα σε ήρωες και σε δοσίλογους, σε αγωνιστές και προσκυνημένους. Αλλά σήμερα όχι! Δεν μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν στα πεζοδρόμια αυτής της χώρας και νομίζουν ότι το μόνο πρόβλημα είναι ποιος θα σκίσει το μνημόνιο σε περισσότερα κομματάκια. Οτι η χώρα θα παράγει ελλείμματα αλλά οι Ευρωπαίοι θα μας δανείζουν χωρίς προϋποθέσεις. Ολοι καταλαβαίνουν. Απλώς, στέλνουν το λογαριασμό στο διπλανό. Η χώρα μοιάζει με αφρικανικό νερόλακκο την εποχή της ξηρασίας. Δύναμη, ευελιξία, ταχύτητα, πονηριά, καθένας επιστρατεύει ό,τι έχει στη μάχη του ανταγωνισμού. Και επειδή δεν μπορείς να λες «υπερασπίζομαι το δικαίωμα να μην αξιολογούμαι αλλά να πληρώνομαι από το χρήμα των φορολογουμένων, να παίρνω σύνταξη στα σαραντακάτι και δεν ακούω κουβέντα για μείωση του μισθού», λες ότι αγωνίζεσαι για την εθνική ανεξαρτησία. Οπότε, το πράγμα αλλάζει.
Τα βάρη έχουν κατανεμηθεί δραματικά άνισα. Τα σήκωσαν αυτοί που δεν είχαν προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας, που δεν μετρούν στο πελατειακό σύστημα, που δεν μπορούν να φωνάξουν δυνατά. Οι πεντακόσιοι υπάλληλοι του «Φωκά», που άνοιξε η γη και εξαφανίστηκαν, χάνοντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Οχι οι εξωτικοί θύλακες του δημόσιου τομέα, όπου υπάρχει μεγάλη «αγανάκτηση», επειδή μειώθηκαν οι μισθοί.
Κάποιοι θα το έλεγαν «φυσική επιλογή». Και κάποιοι άλλοι απλώς υποκρισία…
